Przepisy BHP stosowane podczas używania sprzętu rentgenowskiego w stomatologii

Główny mechanizm powstawania promieniowania rentgenowskiego (promieniowania X – jak nazwał je po odkryciu w 1895 r. Wilhelm Roentgen) polega na gwałtownym zahamowaniu elektronów, rozpędzonych w polu elektrycznym, na materiale o stosunkowo dużej liczbie atomowej (metalu lub szkle). Jest to tzw. promieniowanie hamowania.

Energia kinetyczna elektronów w lampie rentgenowskiej zamienia się w znacznej części na energię fali elektromagnetycznej, którą są właśnie promienie rentgenowskie.

Należy dodać, że promienie Roentgena powodują jonizację ośrodka, w którym się rozchodzą, to znaczy oderwanie przynajmniej jednego elektronu od atomu lub cząsteczki albo wybicie go ze struktury krystalicznej. W trakcie zetknięcia z materią (np. organizmem człowieka) promieniowanie rentgenowskie ulega osłabieniu wskutek procesów pochłaniania i rozpraszania. Pochłanianie promieniowania zależy przede wszystkich od składu chemicznego tkanek. To dlatego na kliszy rentgenowskiej występują różnice w zacienieniu określonych obszarów. Największe różnice zauważalne są pomiędzy tkankami miękkimi, kośćmi i powietrzem. Na zdjęciu rentgenowskim kości są białe, tkanki mają różne odcienie szarości, natomiast powietrze jest czarne.

Przeczytaj wszystkie artykuły z wybranej kategorii TUTAJ

RTG w stomatologii

Promieniowanie rentgenowskie, dzięki swoim właściwościom, ma szerokie zastosowanie, m.in. w stomatologii. Należy pamiętać jednak o tym, że może ono mieć szkodliwy wpływ na organizm człowieka. Negatywny wpływ promieniowania Roentgena zależy od wielu czynników, przede wszystkim od wi...