Miniimplanty a skuteczność leczenia aparatem Herbsta – badanie pilotażowe

Streszczenie: Celem badania jest zaprezentowanie zastosowania zmodyfikowanego aparatu Herbsta w połączeniu z tymczasowym zakotwieniem kortykalnym (TAD) w celu korekty szkieletowej wady zgryzu klasy II. Dziesięcioro nastolatków, u których zaplanowano leczenie z wykorzystaniem aparatu Herbsta, podzielono na dwie grupy. Pięć przypadków leczono z zastosowaniem zmodyfikowanej wersji aparatu Herbsta wspomaganej miniimplantami (grupa eksperymentalna – GE), pozostałe pięć – za pomocą konwencjonalnej wersji zawiasu Herbsta (grupa kontrolna – GK). We wszystkich przypadkach aparat Herbsta stosowano przez 9 miesięcy, po czym zastąpiono go aparatem stałym aż do osiągnięcia relacji klasy I. W każdym przypadku na zdjęciach cefalometrycznych analizowano wyjściową (T1) i końcową (T2) inklinację siekaczy dolnych, porównując jej średni wzrost u pacjentów z GE i GK. Średni wzrost inklinacji siekaczy dolnych pod koniec leczenia wynosił 1° (zakres 0-2°) w GE, a 7° (4-10°) w GK. Racjonalne połączenie TAD z aparatem Herbsta może zoptymalizować skuteczność leczenia i reakcję szkieletową poprzez zmniejszenie proklinacji siekaczy dolnych.

Słowa kluczowe: miniimplanty, aparat Herbsta

Wprowadzenie

Aparaty ortodontyczne, których działanie nie wymaga szczególnego zaangażowania pacjenta, wywarły znaczny wpływ na skuteczność leczenia wad klasy II [1].

W ostatnich dwóch dekadach bardzo popularne stały się aparaty przeznaczone do dystalizacji trzonowców górnych [2-7], a także wysuwania żuchwy [8-13]. Jednak pomimo skuteczności tych rozwiązań mogą one doprowadzić do utraty zakotwienia i niepożądanych działań ubocznych, jako że zęby oporowe nigdy nie wykazują pełnej stabilności. Zwłaszcza leczenie aparatem Herbsta na ogół ...