Systemy pośrednio wiążące stosowane w stomatologii – przegląd piśmiennictwa
Uproszczeniem dla wieloskładnikowej VI generacji stały się systemy VII generacji. Oparte są na stosowaniu jednej butelki. Zasada działania oparta jest na obecności niespolimeryzowanych monomerów jonowych, które bezpośrednio wchodzą w kontakt z kompozytem. Co istotne, muszą one mieć odpowiednią kwasowość w celu demineralizacji szkliwa oraz rozpuszczenia warstwy mazistej. Zawierają także w swoim składzie kwaśne hydrofilowe monomery i wodę, co powoduje jonizację kwasowych monomerów. Ze względu na ich skład są one podatne na hydrolizę oraz degradację hydrolityczną, jak i chemiczną. W związku z tym przepuszczalność spolimeryzowanego systemu może spowodować powstanie bąbelków wodnych wzdłuż granicy kompozyt − system pośrednio wiążący. Są one wynikiem odpływu wody z zębiny, oznaką niedostatecznego odparowania wody oraz niepełnej polimeryzcji związanej z niedokładnym osuszeniem pola pracy. Wystąpienie takich nanoprzecieków może świadczyć o nieszczelności. Problem ten nie występuje w przypadku stosowania dwuskładnikowych systemów samotrawiących. W celu uzyskania najlepszych efektów produkt powinno się aplikować w minimum trzech warstwach (2, 5). Przykładem systemu VII generacji jest OptiBond Universal firmy Kerr (11).
Sposób używania systemu w celu wykonania odbudów kompozytowych:
- powierzchnię opracowanego ubytku należy dokładnie przepłukać wodą, a następnie osuszyć przy pomocy dmuchawki;
- wstrząsnąć butelkę zawierającą system adhezyjny przez 10 sekund;
- do pustego pojemnika należy nalać od 2 do 3 kropli systemu, a następnie przy pomocy aplikatora nałożyć na powierzchnię opracowanego ubytku oraz przez okres 20 sekund wcierać system w jego powierzchnię;
- w kolejnym etapie należy usunąć nadmiar materiału, stosując dmuchawkę w przeciągu 5 sekund;
- naświetlać [...]
którzy są subskrybentami naszego portalu.
i ciesz się dostępem do bazy merytorycznej wiedzy!
