Klasyczna metoda ustawienia zębów sztucznych

Zęby górne

Górne jedynki kontaktują całym brzegiem siecznym z płaszczyzną zgryzową, szyjkami są delikatnie oddalone od płaszczyzny strzałkowej oraz cofnięte względem płaszczyzny czołowej (fot. 3).

Górne dwójki ustawiamy podobnie jak górne jedynki. Brzegiem siecznym powinny być oddalone od płaszczyzny zgryzowej na ok. ¾ do 1 mm, szyjkami delikatnie oddalone od płaszczyzny strzałkowej oraz bardziej cofnięte niż jedynki, względem płaszczyzny czołowej (fot. 4).

Trójki kontaktują z płaszczyzną zgryzową kolcem siecznym, są nieznacznie oddalone szyjkami od płaszczyzny strzałkowej. Powierzchnia wargowa kła powinna być wysunięta na zewnątrz, przedsionkowo. Kły „łamią” łuk zębowy w kierunku zębów bocznych (fot. 5).

Zęby czwarte kontaktują z płaszczyzną zgryzową tylko guzkiem policzkowym, natomiast guzek językowy jest oddalony od niej na ¾ do 1 mm. Osią długą ząb jest ustawiony równolegle do płaszczyzny strzałkowej, a powierzchnia wargowa jest równoległa do płaszczyzny czołowej (fot. 6).

Zęby piąte kontaktują z płaszczyzną zgryzową obydwoma guzkami (policzkowym i językowym), oś długa zęba jest ustawiona równolegle do płaszczyzny strzałkowej, powierzchnia wargowa jest równoległa do płaszczyzny czołowej (fot. 7).

Zęby szóste kontaktują z płaszczyzną zgryzową tylko pierwszym guzkiem podniebiennym, natomiast guzek policzkowy tylny jest od niej najbardziej oddalony. Szyjka względem płaszczyzny strzałkowej jest pochylona do środka, natomiast względem płaszczyzny czołowej – pochylona w przód (fot. 8).

Zęby siódme nie kontaktują żadnym z guzków z płaszczyzną zgryzową, najbliżej pł...