Uzupełnienia tymczasowe – opis metod i właściwości na podstawie przeglądu piśmiennictwa

Materiały do uzupełnień tymczasowych – idealne właściwości (7, 10):

• wygoda w manipulacji – odpowiedni czas pracy, łatwość formowania, krótki czas wiązania,
• biokompatybilność – jest nietoksyczny, niealergizujący, nieegzotermiczny,
• stabilność wymiarów podczas wiązania,
• łatwość nadawania kształtu (contouring) i polerowania,
• odpowiednia wytrzymałość i odporność na ścieranie,
• dobry wygląd – przezierny, o trwałej stabilnej barwie,
• dobrze akceptowalny przez pacjenta – niedrażniący, bezzapachowy,
• łatwość dodawania materiału oraz naprawiania,
• kompatybilność chemiczna z czasowymi substancjami cementującymi.

Sprawdź inne artykuły z kategorii PROTETYKA.

Idealny materiał nie istnieje. Głównym problemem są zmiany wymiarów podczas wiązania. Dostępne materiały kurczą się podczas polimeryzacji, co powoduje powstanie niezgodności na obrzeżach, szczególnie przy zastosowaniu procedury bezpośredniej (10). Uzupełnienia tymczasowe chronią miazgę zębów żywych przed ujemnymi wpływami środowiska zewnętrznego, stabilizują położenie filarów z zachowaniem wysokości zwarciowej, spełniają warunki estetyczne i jednocześnie umożliwiają prawidłową czynność żucia i mowy (3), a ponadto modelują i wpływają na gojenie się przyzębia brzeżnego (2). Uzupełnienia tego typu są również pomocą dla lekarza dentysty w ocenie prawidłowości oszlifowania zębów (7). Protezy tego typu mogą również spełniać rolę aparatów leczniczo-rehabilitacyjnych pierwszego etapu leczenia w przypadkach wymagających podwyższenia wysokości zwarcia (3), zmiany położenia żuchwy w płaszczyźnie horyzontalnej (8), zabezpieczenia stref podparcia, odtworzenia prawidło...