Współpraca z chirurgiem szczękowym w leczeniu zgryzu otwartego całkowitego

Całkiem niedawno Shaw i wsp. opracowali punktowy system oceny wad zgryzu zatytułowany jako Wskaźnik Potrzeb Leczniczych (IOTN, Index of Treatment Need), w którym uporządkowano potrzeby pacjentów w pięciu stopniach – począwszy od „nie ma potrzeby leczenia”, a kończąc na „zdecydowanej potrzebie leczenia”. Wskaźnik ten uwzględnia komponent zdrowia uzębienia będący pochodną zgryzu i prawidłowego ustawienia zębów oraz komponent estetyczny, określony na podstawie danych pochodzących z porównań wyglądu uzębienia ze standardowymi zdjęciami.

Stopnie wskaźnika IOTN:
1. stopień 1. (nie ma potrzeby leczenia);
2. stopień 2. (łagodny/mała potrzeba leczenia):
a) 2e – zgryz otwarty przedni i boczny większy niż 1 mm, ale mniejszy lub równy 2 mm;
b) stopień 3. (umiarkowany/na granicy potrzeby leczenia):
a) 3e – zgryz otwarty boczny i przedni większy niż 2 mm, ale mniejszy lub równy 4 mm;
4) stopień 4. (poważny/potrzeba leczenia):
a) 4e – bardzo nasilony zgryz otwarty boczny i przedni, większy niż 4 mm;
5) stopień 5. (ekstremalny/potrzeba leczenia):
a) 5p – rozszczep wargi i podniebienia oraz inne wady twarzoczaszki.

Zgryz otwarty (occlusio aperta) to wada polegająca na niestykaniu się dolnych zębów z górnymi. Przestrzeń między górnym a dolnym łukiem zębowym nazywa się szparą niedogryzową. Pacjenci z tą przypadłością mają problem ze spożywaniem pokarmów, a ich twarz może być wydłużona w dolnym odcinku, co często może współistnieć z seplenieniem. Brak kontaktu zębów górnych z dolnymi może mieć różną etiologię. Najpowszechniejszą przyczyną jest tak zwany przetrwały niemowlęcy sposób połykania, który polega na tym, że podczas przełykania język wchodzi pomiędzy wał dziąsłowy górny i dolny. Sposób ten powinien zaniknąć w miarę wzrastania zębów mlecznych. Dlaczego nie zanika u niektórych dzieci? Przyczyna...