Zakażenia krzyżowe w gabinecie stomatologicznym

Zakażenia stanowią istotny problem współczesnej medycyny. Wbrew obiegowej opinii zakażenia to nie tylko domena szpitali, to problem także w skali mikro, dotyczący każdego podmiotu prowadzącego działalność leczniczą. Mikroorganizmy chorobotwórcze stanowią potencjalne źródło zakażenia we wszystkich placówkach leczniczych, niezależnie od ich wielkości oraz profilu świadczonych usług (5, 7). W gabinetach stomatologicznych mogą również występować tzw. „zakażenia krzyżowe”, których istotę stanowi przeniesienie zakażenia pomiędzy pacjentem i personelem (lekarz, asysta stomatologiczna, technik dentystyczny), pacjentem i pacjentem, personelem i personelem oraz rodzinami wymienionych osób (8). Na wystąpienie ryzyka infekcji u pacjentów oraz personelu w gabinecie stomatologicznym mają wpływ przede wszystkim: wykonywane procedury medyczne o różnym stopniu inwazyjności, podczas których dochodzi do naruszenia ciągłości tkanek i błon śluzowych, stosowanie różnorodnego sprzętu wielokrotnego użytku, skomplikowanych technicznie urządzeń (między innymi unitów stomatologicznych trudnych do skutecznej dekontaminacji), przyjmowanie dużej liczby pacjentów w krótkim czasie, stosowanie urządzeń ultradźwiękowych oraz wysokoobrotowych.

Specyfiką leczenia stomatologicznego jest bliski kontakt lekarza z pacjentem, co stwarza potencjalną możliwość przeniesienia zakażenia drogą oddechową, przez kontakt bezpośredni oraz drogą krwiopochodną (5, 8). Do najczęstszych potencjalnych źródeł zakażenia w gabinecie stomatologicznym można zaliczyć:

• pacjentów będących nosicielami drobnoustrojów, w tym chorobotwórczych,
• instrumentarium o niewłaściwej czystości mikrobiologicznej,
• powierzchnie robocze niewłaściwie zdekontaminowane,
• ręce personelu – niestarannie umyte i/lub zdezynfekowane,
• instalacje wodne niezbędne w pracy stomatologa, np. w unicie...