Zaopatrywanie perforacji preparatem MTA – opisy trzech przypadków

Za pomocą narzędzi ręcznych (K file VDW) oczyszczono kanał z uszczelniacza (ryc. 6). Cały czas obficie dezynfekowano via falsę z perforacją i kanał 5-proc. roztworem podchlorynu sodu. Po opracowaniu kanału do rozmiaru ISO 60 na wierzchołku zaaplikowano preparat na bazie wodorotlenku wapnia (Calasept). Otwór trepanacyjny zaopatrzono materiałem kompozytowym. W trakcie następnej wizyty (po tygodniu) obficie płukano wnętrze zęba podchlorynem sodu z aktywacją ultradźwiękami. Przed wypełnieniem ostatecznym kanału perforację zabezpieczono plastyczną gutaperką w celu jej ochrony przed zanieczyszczeniem uszczelniaczem. Kanał wypełniono gutaperką z uszczelniaczem AH+ metodą kondensacji pionowej na ciepło przy użyciu urządzenia Super Endo (B&L Biotech) do poziomu ok. 1 mm poniżej perforacji. Następnie usunięto gutaperkę zabezpieczającą perforację i zamknięto perforację preparatem MTA (ryc. 7). MTA zakładano warstwami przy użyciu Aplikatora do MTA+ (cerkamed) i kondensowano sączkami papierowymi o rozmiarze 70. MTA założono tak, aby wypełniał kanał ok. 1 mm poniżej perforacji, via falsę z perforacją oraz ok. 2 mm powyżej perforacji. Taka ok. 4-milimetrowa warstwa MTA powinna stanowić szczelne zabezpieczenie newralgicznego miejsca. Nie zastosowano rusztowania do kondensacji MTA (np. gąbki kolagenowej) poza perforacją, ponieważ zanik kości był tak duży, że uzyskanie stabilnego rusztowania byłoby niemożliwe. Podczas tej samej wizyty przestrzeń powyżej MTA wypełniono adhezyjnie kompozytem typu Core (Build-It). Schemat na ryc. 8 przedstawia wszystkie warstwy. Wykonano RTG (ryc. 9), na którym stwierdzono prawidłowo wypełniony kanał oraz zabezpieczoną MTA perforację. Stwierdzono przepchnięcie MTA do tkanek poza perforacją. Pacjent na kontrolę zgłosił się po 6 i 12 miesiącach. Przez ten czas nie odczuwał dolegliwości związanych z tym zębem. Na wykonanych zdjęciach kontrolnych (ryc. 10, 11) stwierdzono znaczne zmniejszenie ubytku kostnego. Ząb będzie pod...