Zapobieganie wadom zgryzu. Część II – proste metody leczenia wad zgryzu oraz postępowanie przeciwprzyczynowe

Każde podjęte leczenie stomatologiczne ma jeden cel – dążenie do przywrócenia zdrowia jamy ustnej. Tak samo jest z leczeniem ortodontycznym, którego głównym celem jest uzyskanie optimum czynnościowego, morfologicznego oraz estetycznego.

Inaczej mówiąc, jest to dążenia do osiągnięcia takich przekształceń w budowie jamy ustnej, które pozwolą na przebieg prawidłowych czynności, takich jak: odcinanie, żucie oraz połykanie pokarmów, oddychanie i mówienie, a także poprawa wyglądu twarzy (1).

Co cechuje optimum morfologiczne i czynnościowe jamy ustnej? Otóż optimum morfologiczne cechuje nieznaczne zachodzenie łuku górnego na dolny podczas zwarcia ze sobą żuchwy i szczęki i ciągłość łuków zębowych. Nieznaczne zmniejszenie liczby zębów nie odgrywa tutaj jakiejś zasadniczej roli. Natomiast optimum czynnościowe charakteryzuje się płynnością ruchów żuchwy na boki, ku przodowi i tyłowi oraz wzajemnym podpieraniem się zębów górnych i dolnych w momencie zwarcia żuchwy ze szczęką (1).

W leczeniu zewnątrzpochodnych wad zgryzu ogromne znaczenie odgrywa okres rozwoju dziecka. Najlepsze wyniki uzyskuje się w końcu okresu żłobkowego i w okresie przedszkolnym. Prowadzone wtedy zabiegi ortodontyczne mają bezpośredni wpływ na kształtowanie się narządów jamy ustnej, które usprawniają czynności oddychania i żucia. U dzieci w wieku od 2. do 6. roku życia stosowanie leczenia przyczynowego, a w razie potrzeby połączonego z postępowanie zapobiegawczym, nie jest trudne ze względu na zaawansowany już rozwój psychiki dziecka. U dzieci w wieku od 6. do 7. roku życia kończą się możliwości zapobiegania, a u dzieci w wieku 10 lat także i możliwości wczesnego leczenia ortodontycznego. U dzieci w wieku od 9. do 10. roku życia (w okresie szkolnym) wyniki leczenia wad zgryzu zależą od stos...