Zastosowanie laserów diodowych w stomatologii

Laser jest generatorem promieniowania, który wykorzystuje zjawisko emisji wymuszonej.

Nazwa laser pochodzi od skrótu angielskiego określenia – Light Amplification by Stimulated Emission of Radiation (wzmocnienie światła przez wymuszoną emisję promieniowania). Promieniowanie lasera jest spójne w czasie i przestrzeni, spolaryzowane i ma postać bardzo skupionej wiązki (bardzo mała rozbieżność). Ze względu na małą szerokość linii emisyjnej posiada bardzo dużą moc w wybranym, wąskim obszarze widma (rys. 1).

Historia lasera jest stosunkowo krótka. W roku 1954 powstał pierwszy maser (wzmacniacz kwantowy). W 1957 roku Gordon Gould ogłosił pomysł konstrukcji lasera, równocześnie wprowadzając tę nazwę. Pierwszy laser został uruchomiony 16 maja 1960 roku przez Theodore’a Maimana. Od tego momentu rozpoczęła się era budowy wielu różnych typów tych urządzeń o bardzo zróżnicowanych możliwościach. Szerokie możliwości działania, duża precyzja i wielka różnorodność mocy wywołały zainteresowanie laserami w różnych dziedzinach techniki. Znalazły one zastosowanie w metalurgii, technice wojskowej, pomiarowej, medycynie, telekomunikacji itd.

Zastosowanie w medycynie

W medycynie laser „zadomowił” się na dobre w latach 80. ubiegłego stulecia. Pierwszy został wdrożony w drugiej połowie lat 60. w dermatologii.

Obecnie laser wykorzystywany jest do:

• diagnostyki,
• terapii schorzeń (chirurgia i biostymulacja),
• oświetlania pola operacyjnego.

Systematyka i podział laserów mogą być różne. Najczęściej bierze się pod uwagę:

• moc,