Współczesne wskazania do zastosowania przerzutu podniebiennego – przegląd piśmiennictwa

Streszczenie: Metody zakotwienia szkieletowego coraz częściej wypierają metody konwencjonalne ze względu na wysoką skuteczność i brak konieczności współpracy pacjenta. Przerzut podniebienny jest prostym
i skutecznym narzędziem do zmiany i kontroli położenia pierwszych zębów trzonowych, włączając ich rotację, ekspansję i leczenie zgryzu krzyżowego. Jednocześnie może wspomagać leczenie za pomocą miniimplantów. Celem pracy był przegląd wskazań do zastosowania łuku podniebiennego oraz jego potencjalnych możliwości na podstawie dostępnego piśmiennictwa. W pracy przedstawiono również problem alergii i nadwrażliwości pacjentów na stal wysokoniklową.

Słowa kluczowe: przerzut podniebienny, zakotwienie konwencjonalne, zakotwienie szkieletowe

Stworzenie i utrzymanie zakotwienia to powszechny problem w leczeniu ortodontycznym. Konwencjonalne elementy stosowane do wzmocnienia zakotwienia zębów trzonowych to zarówno mechanizmy zewnątrzustne (wyciąg zewnątrzustny, maska Delaire’a), jak i wewnątrzustne (wyciągi międzyszczękowe, łuk podniebienny, łuk językowy, guzik Nance’a (Nance holding arch), aparaty typu Jasper Jumper [1, 2, 3, 4]. Jednak te mechanizmy mają swoje ograniczenia, wynikające m.in. z braku współpracy pacjenta, ale także ze względów zawodowych i społecznych, zwłaszcza u dorosłych, co dotyczy szczególnie aparatów zewnątrzustnych [1, 4, 5].

Wprowadzenie do standardów postępowania ortodontycznego metod zakotwienia szkieletowego oraz ich popularyzacja w ostatnich latach wywołały szeroką dyskusję nad przydatnością i skutecznością konwencjonalnych metod ochrony i wzmacniania zakotwienia. W obliczu ekspansji metod zakotwienia szkieletowego, wobec jego skuteczności i uniezależnienia efektu od współpracy pacjenta ...