Zastosowanie technologii SLS w wykonawstwie stałych uzupełnień protetycznych

Właściwa preparacja zębów filarowych i precyzyjny wycisk gwarantują możliwość dokładnego zeskanowania, a co za tym idzie – odpowiedniego wirtualnego odwzorowania filarów. Po zeskanowaniu modelu roboczego technik przystępuje do wirtualnego projektowania uzupełnienia. W technologii SLS minimalna grubość podbudowy wynosi 0,5 mm, natomiast grubość obrzeża w okolicy stopnia powinna wynosić 0,2 mm. Minimalny przekrój połączeń między elementami konstrukcyjnymi mostu – pomiędzy dowieszkami a koronami na zębach filarowych – to 4 mm2 dla uzupełnień w odcinku przednim, natomiast w przypadku mostów w odcinkach bocznych – 5 mm2. Standardowa przestrzeń dla cementu, uwzględniana podczas projektowania podbudowy, wynosi 0,02 mm w odcinku brzeżnym i 0,1 mm na pozostałej powierzchni korony. Może ona jednak zostać dowolnie zaprojektowana przez technika, skutkując bądź to zwiększeniem frykcji korony przy cieńszej warstwie dla cementu, bądź też luźniejszym jej dopasowaniem przy zwiększeniu tych wartości, w zależności od wskazówek przekazanych przez lekarza.

Przeczytaj wszystkie artykuły z kategorii PROTETYKA

Następnie wirtualnie zaprojektowane uzupełnienie jest przesyłane drogą elektroniczną w formie pliku STL lub DCM do jednego z kilkunastu centrów na świecie wyposażonych w urządzenie EOSint M270. Jest to maszyna dedykowana m.in. pracom stomatologicznym. Wykorzystuje do spiekania laser światłowodowy Yb (iterbowy laser włóknowy – Ytterbium-Fibre-Laser) o nominalnej mocy 200 W. Na platformę roboczą za pomocą specjalnego wałka nanoszona jest warstwa proszku o grubości 0,02 mm. Następnie wiązka lasera z zakresu podczerwieni jest prowadzona po powierzchni proszku zgodnie z bitmapą będącą wirtualnym zapisem tworzonej podbudo...