Ocena niepowodzeń zastosowania zamków ortodontycznych klejonych metodą pośrednią lub bezpośrednią w ciągu 15-miesięcznej obserwacji – badanie kliniczne

Streszczenie: Celem niniejszego badania klinicznego była ocena skuteczności metody pośredniej klejenia zamków ortodontycznych poprzez ocenę niepowodzeń występujących w trakcie leczenia. Materiał i metoda: do badania zakwalifikowano 52 pacjentów, których podzielono na dwie grupy: grupa A (33 pacjentów) miała zamki klejone metodą bezpośrednią, a grupa B (19 pacjentów) – metodą pośrednią. Podczas obserwacji trwającej 15 miesięcy odnotowano liczbę niepowodzeń i datę odklejenia każdego zamka. Analizowano też wpływ stopnia stłoczenia zębów na wystąpienie niepowodzeń w mocowaniu zamków. Analizę statystyczną przeprowadzono z wykorzystaniem testu t-Studenta, krzywej przeżycia Kaplana-Meiera i testu χ2. Wyniki: nie stwierdzono znamiennych statystycznie różnic pomiędzy metodą bezpośrednią i pośrednią pod względem całkowitego odsetka awaryjności zamków, także wtedy, gdy porównywano górne i dolne łuki zębowe. Jedyną znamienną różnicę stwierdzono, porównując tylne odcinki dolnych łuków, w przypadku których odnotowano większy odsetek odklejeń w grupie B z zamkami klejonymi metodą pośrednią. Ponadto nie stwierdzono znamiennych różnic między grupami z zamkami klejonymi metodą bezpośrednią i pośrednią, uwzględniając stopień stłoczenia zębów. Wnioski: metoda pośrednia klejenia zamków może być bezpiecznie stosowana nawet u pacjentów z poważnym stłoczeniem zębów, ponieważ nie ma ona wpływu na jakość klejenia i czas utrzymania zamka.

Słowa kluczowe: pośrednia metoda klejenia, niepowodzenie klejenia, badanie kliniczne

Wprowadzenie

Metoda pośrednia klejenia zamków ortodontycznych daje więcej korzyści niż metoda bezpośrednia (1), takich jak: skrócenie czasu spędzonego przez pacjenta na fotelu, bardziej precyzyjne pozycj...