Zawartość fluorków w wodzie wodociągowej w województwie śląskim w latach 2009-2014

Fluoryt (tj. fluorek wapnia, CaF2) został opisany w 1529 roku przez Georgiusa Agricolę jako topnik obniżający temperaturę topnienia innych materia­łów, od właściwości tej pochodzi nazwa minerału: łac. fluere = płynąć. W 1670 roku Heinrich Schwanhard od­krył, że w wyniku działania kwasów na fluoryt powsta­je gaz trawiący szkło – fluorowodór (HF). Właściwości kwasowe HF odkrył w 1780 roku Carl Scheele. Humphry Davy po otrzymaniu pierwiastkowego chloru przez utle­nienie chlorowodoru (1810 r.) usiłował, bez powodzenia, wraz z Andre Amperem w podobny sposób wyizolować fluor z fluorowodoru. Badacze ci nadali nowemu pier­wiastkowi nazwę fluorum od minerału fluorytu CaF2. Polską nazwę „fluor” wprowadził Filip Walter.

W przyrodzie fluor występuje głównie w minerałach. W wodach znajduje się w wyniku wietrzenia skał i łu­gowania, a także opadów atmosferycznych. Stanowi zanieczyszczenie powietrza atmosferycznego na skutek działalności różnych gałęzi przemysłu. Pomimo znacznej toksyczności nie stanowi zagrożenia dla organizmów żywych, ponieważ dzięki dużej aktywności chemicznej praktycznie nie występuje w stanie wolnym. Zatrucia ostre i przewlekłe zdarzają się głównie w przemyśle. Flu­or dostaje się do organizmu poprzez drogi oddecho­we i przewód pokarmowy. Fluor przenika przez barierę krew – łożysko.

Fluor jest toksyczny w stosunku do całego organizmu. Charakteryzuje się wysoką aktywnością chemiczną, dla­tego też nie występuje w przyrodzie w stanie wolnym, lecz w postaci licznych związków. Dawka toksyczna dla człowieka wynosi powyżej 20 mg F/dobę. W Polsce naj­wyższe dopuszczalne stężenie fluoru w wodzie przezna­czonej do spożycia przez ludzi wynosi 1,5 mg/l.

Uważa się, że fluor jest pierwiastkiem niezbędnym do tworzenia prawidłowej tkanki kostnej. Związki fluoru znalazły zast...