Znieczulenie miejscowe w stomatologii dziecięcej

Środki znieczulenia miejscowego stosowane w stomatologii występują w postaci soli słabych zasad organicznych i mocnych kwasów. Mają więc odczyn kwaśny. Ich średnia wartość pH dla preparatów bez adrenaliny wynosi 6,5, natomiast preparaty z dodatkiem środka obkurczającego naczynia osiągają pH nawet 3,5. To właśnie niskie pH odpowiada za odczucie parzącego bólu podczas wykonywania znieczulenia. Alkalizacja roztworu znieczulającego przy użyciu 8,4-proc. wodorowęglanu sodu zmniejsza ból podczas jego podawania. Uzyskany odczyn tak przygotowanego preparatu nie powinien przekraczać wartości 7,4. Aby osiągnąć taką wysokość pH, roztwór znieczulający i wodorowęglan sodu należy zmieszać w stosunku 10:1. W bardziej zasadowym środowisku lek znieczulający zostanie wytrącony z roztworu w formie wolnej zasady. Oznaką tego procesu będzie zmętnienie wcześniej przezroczystego roztworu. Ponieważ przesunięcie pH w stronę zasadową ulega zwiększeniu również z upływem czasu, zaleca się dodawanie wodorowęglanu sodu bezpośrednio przed wykonaniem znieczulenia (6, 13, 16).

Przeczytaj inne artykuły z kategorii PEDODONCJA.

Skuteczność znieczulenia w dużej mierze zależy od wyboru odpowiedniej dla danego przypadku techniki iniekcyjnej oraz sposobu i poprawności jej zastosowania. Czynnikami wpływającymi na wybór rodzaju znieczulenia są: typ i planowany czas zabiegu, istnienie stanu zapalnego, jak również wiek, stan zdrowia i profil psychologiczny pacjenta. W pedodoncji zalecanymi technikami podania środka anestetycznego są:

• znieczulenie nasiękowe,
• znieczulenie przewodowe,
• znieczulenie domiazgowe.

Znieczulenie nasiękowe ...