Anatomia systemu kanałowego pierwszego trzonowca szczęki – opisy przypadków

W badaniach Olczak większość pierwszych zębów trzonowych szczęki miała cztery kanały korzeniowe (59,5%). Trzy kanały dodatkowe (MB2) w korzeniach policzkowych bliższych stwierdzano istotnie częściej w pierwszych trzonowcach szczęki niż w drugich trzonowcach (p = 0,000) i częściej u mężczyzn niż u kobiet (40,5%) (2).

W badaniach B.M. Cleghorn, W.H. Christie i C.C. Dong ponad 95% pierwszych trzonowców szczęki miało trzy korzenie, a 3,9% – dwa. Częstość zrostu dowolnych dwóch lub trzech korzeni wynosiła około 5,2% (5). Szczególnie często pomijany jest drugi kanał policzkowy bliższy (MB2), ale także z mniejszą częstotliwością drugi kanał policzkowy dalszy (3). Mniejsze różnice stwierdzono w odnajdywaniu drugich kanałów dystalnych (54,7%) (5).

W badaniach N. Kharoufa i D. Mancino in vivo leczono pięćdziesiąt siedem drugich zębów trzonowych szczęki: 3,5% miało jeden kanał, 7,0% – dwa kanały, 24,6% – trzy kanały, 64,9% – cztery kanały (obecność mb2). Do klasyfikacji morfologii kanałów śródpoliczkowych wykorzystano metodę Weine’a: 27,4% miało konfigurację kanału typu I, 35,3% – typu II, 37,2% miało konfigurację kanału typu III (12).

Wg Y. Zhang i wsp. w większości 3-korzeniowych pierwszych trzonowców szczęki występowały 2 kanały korzeniowe (85,4%) w korzeniu śródpoliczkowym. Częstość występowania kanałów mb2 nie wykazywała statystycznie istotnej różnicy między lewą a prawą stroną (p > 0,05), ale miała istotny związek z płcią i wiekiem pacjentów (p < 0,05) (16). W większości sytuacji klinicznych kanał mb2 pozostaje niezauważony przez profesjonalistów, ponieważ konwencjonalne radiogramy nie zawsze pozwalają na wizualizację wszystkich kanałów (9). Dodatkowe narzędzie, jakim jest CBCT, może ułatwić lekarzowi wykrycie złożonej i zmiennej anatomii kanału korzeniowego.