Badanie kliniczne w chirurgii stomatologicznej. Część 2

Jama ustna właściwa (calum oris)

Kontynuując badanie wewnątrzustne, przechodzimy do jamy ustnej właściwej. Granice pomiędzy przedsionkiem a jamą ustną właściwą stanowią górny i dolny łuk zębowy oraz wyrostki zębodołowe. Jamę ustną właściwą badamy przy szeroko otwartych ustach najpierw wzrokiem, a następnie dotykiem według schematu od góry i przodu w kierunku do dołu od tylu do przodu (i w takiej kolejności zostaną omówione poszczególne okolice) (ryc. 1). Taki schemat badania pozwala niczego nie pominąć (1, 4).

Podniebienie

Zaczynając od podniebienia twardego, oceniamy jego: wysklepienie (gotyckie, płaskie), budowę/ubytki (przetoki, rozszczepy), zniekształcenia (wał podniebienny, wygórowania, guzy, blizny), zabarwienie błony śluzowej.

Sprawdź inne artykuły z kategorii CHIRURGIA I IMPLANTOLOGIA.

Dalej przechodzimy do podniebienia miękkiego, łuków podniebiennych, języczka oraz migdałków podniebiennych. Rozpoczynając badanie, zwracamy uwagę na: zabarwienie i stan błony śluzowej, ruchomość podniebienia miękkiego (polecamy pacjentowi wypowiedzieć głoski „a”; „e” i oceniamy symetrię ruchów), długość podniebienia miękkiego (rozszczepy, blizny, ubytki), kształt i wielkość języczka (jego symetrię i ruchomość). Badając łuki podniebienno-językowy i podniebienno-gardłowy, oceniamy ich kształt, symetrię ruchomość, ewentualne porażenia. Migdałki podniebienne (zlokalizowane pomiędzy łukami podniebiennymi) fizjologicznie przy badaniu wzrokiem nie przekraczają granicy łuków podniebiennych. Oc...