Bruksizm – przyczyny, diagnostyka, leczenie

Do czynników obwodowych należą:

• urazy zgryzowe,
• wady zgryzu,
• czynniki genetyczne,
• stres,
• strach.

Do czynników ośrodkowych należą:

• zaburzenia w zakresie neurotransmiterów i zwojów podstawnych,
• zmiany organiczne i czynnościowe układu nerwowego.

Wiążą się one z takimi strukturami jak: drogi korowo-opuszkowe, jądra podkorowe, struktury korowe i sieci neuronalne pnia mózgu. O ruchach żuchwy decydują znajdujące się w obrębie zakrętu przedśrodkowego potencjały korowe. Natomiast za nadmierną aktywność mięśni żwaczy odpowiedzialne są neurony okołoolbrzymiokomórkowe, które znajdują się w tworze siatkowatym lub jądrze ogoniastym mostu (5, 8).

Do przyczyn organicznych bruksizmu mogą należeć:

• urazy twarzoczaszki,
• tężec,
• padaczka,
• krwotoki do móżdżku,
• zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych,
• zaburzenie przebiegu transmisji dopaminergicznej w chorobie Parkinsona (8, 10).

W przebiegu bruksizmu istotną rolę może odgrywać zależny od serotoniny efekt hamowania dopaminy, co skutkuje zaburzeniami snu. To z kolei tłumaczy występowanie tej parafunkcji u pacjentów przyjmujących selektywne inhibitory zwrotnego wychwytu serotoniny (9). Badania wykazują, że dzieci rodziców zgrzytających zębami wykazują większe predyspozycje do występowania bruksizmu niż dzieci rodziców zdrowych (5). Ponadto przewlekły stres wywołuje narastające napięcie emocjonalne, co skutkuje wzmożoną aktywnością mięśniową, a to predysponuje do występowania bruksizmu. Przedłużający się skurcz mięśni wywiera destrukcyjny wpływ na układ stomatognatyczny za...