Chirurgicznie wspomagane poszerzenie szczęki. Opis leczenia pacjenta z wadą klasy III i niedorozwojem szczęki

Streszczenie: Praca przedstawia opis leczenia ortodontyczno-chirurgicznego pacjenta dorosłego ze szkieletową wadą klasy III oraz niedorozwojem szczęki. Mężczyzna został poddany zabiegowi chirurgicznemu typu SARME (Surgically Assisted Rapid Maxillary Expansion). Zastosowano u niego aparat grubołukowy ze śrubą Hyrax, zakotwiony na zębach. Kolejno wykorzystano maskę Delaire’a oraz wyciągi elastyczne mocowane na miniimplantach ortodontycznych umiejscowionych w kości wyrostka zębodołowego w okolicy zębów przedtrzonowych, celem doprzedniego przesunięcia szczęki.

Słowa kluczowe: chirurgia ortognatyczna, SARME, niedorozwój szczęki, wada klasy III, osteogeneza dystrakcyjna, maska Delaire’a, zakotwienie zębowe

Pierwsze doniesienia opisujące zastosowanie zabiegu chirurgicznego jako procedury wspomagającej ekspansję szczęki pochodzą z 1860 roku z prac Edwarda Angle’a. W kolejnych latach pojawiały się nowe opisy oraz modyfikacje powyższej metody, propagowane przez takich autorów, jak: Monson, Babcock, Derichsweiler czy Korkhaus.

Chirurgicznie wspomagane poszerzenie szczęki (SARME) jest procedurą terapeutyczną polegającą na jednoczesnym zastosowaniu stałego aparatu do ekspansji szczęki oraz zabiegu operacyjnego. Taki schemat postępowania umożliwia rozszczepienie szwu podniebiennego, a w konsekwencji zwiększenie wymiaru szczęki. U pacjentów dorosłych taki algorytm postępowania stanowi metodę z wyboru [1, 2].

Aparat ekspansyjny może być kotwiczony na zębach szczęki (Tooth Borne) lub bezpośrednio w kości (Bone Borne) [2, 3]. Zaleca się, aby śruba, będąca najistotniejszą częścią aparatu, podlegała aktywacji z częstością 1 mm na dobę. Zabieg operacyjny najczęściej ...