Długość robocza kanału korzeniowego

Rozwój metod wyznaczania długości roboczej

W ubiegłym stuleciu do wyznaczania długości roboczej używano głównie metod manualnych oraz zdjęć rentgenowskich. Metoda manualna polegała na wyczuciu specyficznego oporu w pobliżu przewężenia wierzchołkowego. Ze względu na różnorodność w budowie anatomicznej przewężenia wierzchołkowego metoda ta okazała się mało precyzyjna [4]. Z kolei stosowanie zdjęć rentgenowskich było czaso- i pracochłonne, dlatego starano się zastąpić radiologiczne wyznaczanie długości roboczej metodą prostszą i równie skuteczną. W 1991 roku wprowadzono na rynek endometr trzeciej generacji – Root ZX (Morita, Japonia), który był pierwszym endometrem umożliwiającym uzyskiwanie powtarzalnych i dokładnych pomiarów [4].

Współczesne endometry, mimo prostoty użycia i precyzji pomiarów, posiadają również liczne wady, takie jak brak stabilności przy wysiękach z kanału korzeniowego, a także w zębach z tzw. otwartym wierzchołkiem (np. zęby z niezakończonym rozwojem korzenia). Występują również zakłócenia pomiarów w zębach z metalowymi elementami odbudów tkanek twardych (wypełnienia amalgamatowe, korony protetyczne). Precyzję pomiaru endometrem również mogą zaburzać: nadmierne zawilgocenie dna komory, suchość powłok otaczających elektrodę wargową, a także uszkodzone przewody od elektrod [4].

Endometry jako główne narzędzie pomiarowe

Precyzja pomiarów współczesnych endometrów przekracza kliniczny błąd pomiarowy spowodowany drgnięciami pacjenta i narzędzia w kanale, a także w niewielkim stopniu zależy od rodzaju płynów w kanale (pod warunkiem, że są one roztworami przewodzącymi prąd elektryczny). Należy podkreślić, że prawidłowy i najbardziej powtarzalny pomiar endometrami można uzyskać w miejscu gwałtownego ...