Leczenie bólu związanego z jednostronnym pourazowym doprzednim przemieszczeniem krążka stawowego stawu skroniowo-żuchwowego: opis przypadku i przegląd piśmiennictwa

1. Wstęp

Zaburzenia czynności stawu skroniowo-żuchwowego (temporomandibular disorders, TMD) obejmują różnorodne, pojedyncze lub mnogie, objawy patologiczne ze strony stawu skroniowo-żuchwowego i struktur okołostawowych (mięśni żucia, więzadeł, kości i skóry twarzy) (1). Zaburzenia te dotykają nie tylko dorosłych pacjentów; również dzieci wykazują dużą częstość występowania TMD, wiążących się z bólem lub dyskomfortem w obrębie twarzoczaszki, zaburzeniami wzrostu i dysfunkcją żuchwy (2-4). Niektóre przypadki mogą przebiegać bezobjawowo. Częste są również błędne rozpoznania, w których obraz kliniczny mylony jest z przewlekłym bólem głowy lub bólem ucha. W innych sytuacjach klinicznych odgłosy stawowe, takie jak: klikanie, strzelanie, chrobotanie lub trzaski tkanek miękkich/twardych, bywają często postrzegane jako norma przez ogół populacji, a nawet przez stomatologów ogólnych lub lekarzy rodzinnych (2).

Etiologia TMD u dzieci i młodzieży była badana przez różnych autorów bez osiągnięcia ostatecznego konsensusu (5-7). Jednak ogólnie przyjmuje się, że mają one etiologię wieloczynnikową, w której może być powiązanych kilka czynników genetycznych i/lub środowiskowych (np.: choroby ogólnoustrojowe, nawyki parafunkcyjne, stres psychiczny, czynniki anatomiczne, wady zgryzu oraz miejscowe stany zapalne lub urazy) (1, 8, 9). W skład czynników etiologicznych wchodzą nieprawidłowe siły biomechaniczne, działające na kłykcie żuchwy, co zmienia kształt i funkcję struktur stawowych (10, 11). Głównymi wadami zgryzu związanymi z TMD u dzieci i młodzieży są: szkieletowy zgryz otwarty przedni, stroma wyniosłość stawowa kości skroniowej, nagryz poziomy > 6-7 mm, wady zgryzu klasy III i zgryz krzyżowy tylny (12).

Według badań epidemiologicznych przeprowadzonych w różnych krajach szacunkowa czę...