Endodontyczne leczenie niedojrzałego siekacza przyśrodkowego szczęki – opis przypadku

Apeksyfikacja z użyciem wodorotlenku wapnia jest procesem mającym umożliwić kontynuację rozwoju korzenia w zębie z martwą miazgą lub prowadzić do wytworzenia zmineralizowanej bariery w miejscu otwartego wierzchołka [1-3]. W procesie tym wodorotlenek wapnia w bezpośrednim kontakcie z mieszaną tkanką miazgowo-ozębnową powoduje powstanie cienkiej warstwy martwicy podlegającej następnie mineralizacji. Bariera taka jest zwykle porowata, nieciągła, składa się z cementu, zębiny, struktur przypominających budową kości oraz tzw. osteozębiny i osteocementu [1]. Istnieje wiele badań potwierdzających skuteczność apeksyfikacji wodorotlenkowowapniowej [4-6], metoda ta jednak nie jest pozbawiona wad. Przede wszystkim długoterminowe stosowanie wodorotlenku wapnia powoduje kruchość zębiny korzeniowej (działanie higroskopijne i proteolityczne), co zwiększa ryzyko złamania korzenia w przyszłości. Po drugie, czas wytworzenia bariery wierzchołkowej trwa 3-24 miesiące (średnio 12) [7]. Długi czas leczenia i konieczność wielu wizyt wymagają dużego zdyscyplinowania pacjenta, utrudniają prowadzenie długoterminowej kontroli efektów leczenia, a także zwiększają ryzyko zniszczenia części koronowej zęba oraz reinfekcji systemu kanałowego [1]. Ze względu na wymienione czynniki metoda apeksyfikacji z użyciem wodorotlenku wapnia jest coraz częściej zastępowana techniką tworzenia bariery wierzchołkowej za pomocą MTA.

Metoda ta polega na wypełnieniu okolicy otwartego wierzchołka cementem MTA, a następnie pozostałej części kanału korzeniowego gutaperką – najczęściej techniką termicznej kondensacji. MTA charakteryzuje się wysoką biozgodnością tkankową, zasadowym pH, dobrym przyleganiem brzeżnym, ma właściwości odontotropowe, przeciwbakteryjne i przeciwgrzybicze [8-12]. Zastosowanie MTA jako sztucznej bariery zamykającej okolicę wierzchołkową wydaje się dobrą alternatywą wobec długotrwałego procesu apeksyfikacji ze wzglę...