Leczenie martwych zębów stałych z niezakończonym rozwojem korzenia po urazie – przegląd piśmiennictwa

Wodorotlenek wapnia z gliceryną

Najczęściej stosowanym materiałem w pierwszym etapie leczenia zębów stałych niedojrzałych jest wodorotlenek wapnia [9, 16, 18, 23, 24]. Nietwardniejący Ca(OH)₂ został wprowadzony do endodoncji przez Hermana w 1930 roku jako wkładka lecznicza do kanału [25]. Działanie oparte jest na dysocjacji preparatu na jony wodorotlenkowe i wapniowe [24]. Te pierwsze odpowiadają za wysokie pH (w granicach 12-13), które działa silnie bakteriobójczo [4, 9, 24]. Ponadto neutralizuje tworzony przez osteoklasty kwas mlekowy, a także aktywuje enzym fosfatazę alkaliczną, odgrywającą istotną rolę w powstawaniu zębiny, cementu i kości [4, 15, 25]. Jony wapniowe również indukują procesy mineralizacyjne, a ponadto stymulują fibroblasty do podziałów oraz są istotne dla migracji i różnicowania się komórek [8, 24]. W procesie apeksyfikacji wodorotlenek wapnia w bezpośrednim kontakcie z mieszaną tkanką miazgowo-ozębnową powoduje powstanie cienkiej warstwy martwicy podlegającej następnie stopniowej mineralizacji [18]. Niewątpliwą zaletą preparatów wodorotlenkowo-wapniowych są: biokompatybilność, mała toksyczność i niski stopień alergizacji, bardzo niski koszt leczenia, działanie przeciwzapalne, łatwość aplikacji i usuwania z kanału, resorpcja w razie przepchnięcia poza wierzchołek, kontrast na rtg., działanie odontotropowe i antybakteryjne [3, 4, 9, 11, 17, 19]. Materiał ten jest niestety wrażliwy na wilgoć, ma niski współczynnik dyfuzji, nie wykazuje adhezji do zębiny, przez co bywa nieszczelny [4, 15]. Proces apeksyfikacji przy użyciu wodorotlenku wapnia jest długi [9, 15, 18, 19, 23, 26], dlatego pacjenci niejednokrotnie reagują zniechęceniem i mają trudności z podporządkowaniem się do rygoru leczenia [5, 15, 18, 19, 26]. Częste wymiany wkładki z kanału mogą prowadzić do reinfekcji [9, 15, 18, 22, 23]. Czas trwania procesu apeksyfikacji z uży...