Leczenie ortodontyczne aparatami stałymi młodocianej pacjentki chorej na cukrzycę typu I – opis przypadku

Cukrzyca jest chorobą społeczną, a jej chorobowość zwiększa się. W perspektywie kolejnych dziesięciu lat przewiduje się, że na świecie będzie ok. 360 mln osób z cukrzycą. Zjawisko to jest szczególnie zauważalne w krajach rozwijających się i odzwierciedla tendencję do rozpoznawania choroby w coraz to młodszym wieku (1). Według WHO na cukrzycę w Polsce cierpi ponad 2 miliony osób, w tym około 200 tysięcy na cukrzycę typu 1. Wynika z tego, że cukrzyca typu 1 stanowi około 10% przypadków wszystkich zachorowań. Zapadalność w Polsce, podobnie jak w większości krajów, zwiększa się od połowy lat 90. XX wieku. Występują też odmienności etniczne – mniejsza zapadalność wśród rasy czarnoskórej niż kaukaskiej (3). Jest nieco częstsza u chłopców niż u dziewcząt (4). W 85-90% dotyczy dzieci, młodzieży i osób przed 30. rokiem życia (5, 19). Pacjenci ortodontyczni to w przeważającej liczbie pacjenci młodociani, w związku z tym istnieje duże prawdopodobieństwo spotkania chorego na cukrzycę typu 1 w codziennej praktyce.

Cukrzyca typu 1 może też w 10-15% ujawnić się u osób powyżej 30. roku życia (3).

U podłoża cukrzycy typu 1 leży przewlekły proces chorobowy prowadzący do uszkodzenia bądź całkowitego zniszczenia systemu wyspowego trzustki, zwłaszcza komórek beta, który jest odpowiedzialny za wydzielanie insuliny (1). Nie wykazano dotychczas jednolitego czynnika etiologicznego dla cukrzycy typu 1. Wśród dominujących wymienia się jednak:

• uwarunkowania genetyczne – przez określony układ genów układu zgodności tkankowej,
• uwarunkowanie immunologiczne – proces autoimmunologiczny,
• zakażenia wirusowe – najczęściej wymieniany wirus Coxakie B, ale także wirus: świnki, różyczki, cytomegalii, Epsteina-Bara.

Światowa Organizacja Zdrowia wyróżni...