Leczenie za pomocą mostu adhezyjnego na podstawie piśmiennictwa

Techniki preparacji

Preparacja pod most adhezyjny obejmuje swoim zasięgiem tylko szkliwo zęba i podobna jest do szlifowania pod licówkę, z tą różnicą, że dotyczy powierzchni podniebiennej bądź językowej z niewielkim półschodkiem lub schodkiem. Wykonuje się ją wiertłem diamentowym z drobnym nasypem.

Jeśli chodzi o powierzchnię styczną, jest to płaska preparacja na kształt skrzynki (wysokość i szerokość po 2 mm, a głębokość 0,5 mm). Ważne jest, aby podbudowa mostu nie była widoczna na powierzchni wargowej, a także by wysokość łącznika wynosiła co najmniej 3 mm. Następnie należy wykonać niewielki schodek lub półschodek w części przyszyjkowej zęba powyżej granicy szkliwno-cementowej, najlepiej naddziąsłowo bądź dodziąsłowo, a także schodek 2-3 mm od brzegu siecznego. Potem konieczne jest zrobienie niewielkiego zagłębienia na guzku podniebiennym (w przypadku zębów przednich szczęki) oraz zeszlifowanie i zmatowienie powierzchni szkliwa między granicami preparacji. Jeśli w zębie są niewielkie wypełnienia, należy w całości włączyć je do preparacji (1, 7, 12, 14).

Pobranie wycisku i tymczasowe uzupełnienie

Metodą z wyboru przy pobraniu wycisku pod most adhezyjny jest wycisk dwuwarstwowy jednoczasowy bądź dwuczasowy z użyciem mas polieterowych lub silikonów typu A po uprzedniej retrakcji dziąsła, aby uwidocznić granicę preparacji (7-9). Konieczna jest także rejestracja zwarcia z zastosowaniem sztywnego materiału. Zaleca się także rejestrację łukiem twarzowym w celu przeniesienia informacji o pozycji szczęki względem stawu skroniowo-żuchwowego. Do wykonania uzupełnienia tymczasowego polecane jest wykonanie podścielonej szyny formowanej wgłębnie na bazie modelu z wax-upu. Umożli...