Klasyczne i współczesne metody obrazowania radiologicznego w diagnostyce stomatologicznej – cz. I
Należy również pamiętać, że może wystąpić trudność w odróżnieniu i identyfikacji kanałów korzeniowych. W danej sytuacji istnieje możliwość odchylenia lampy pod odpowiednim kątem w poziomie. Podstawowe zdjęcie wykonane jest w pozycji ortoradialnej. Wiązka promieniowania w tej projekcji pada pod kątem 90o do osi długiej zęba. Niestety struktury znajdujące się w płaszczyźnie policzkowo-językowej, położonej równolegle do wiązki promieniowania, powodują, że stają się one „niewidoczne” dla promieniowania (11, 12). Jest to związane z faktem, że na zdjęciu rentgenowskim przedstawione są dwie płaszczyzny badanej trójwymiarowej struktury (13). W tej sytuacji należy wykonać zdjęcia w projekcji skośnej, z odchyleniem tubusa lampy w stronę mezjalną lub dystalną. Maksymalne odchylenie lampy wynosi 20o. Większy kąt odchylenia powoduje rozmycie obrazu i nakładanie się struktur anatomicznych. Takie zasady wykonywania zdjęć kąta prostego zostały opisane przez Waltona i Torabinajeda (14). Schemat przedstawiający ustawienie padania wiązki promieniowania względem badanego zęba w projekcji skośnej został przedstawiony na ryc. 1.
W celu wykonania dokładnej diagnostyki radiologicznej przed planowanym leczeniem endodontycznym zaleca się wykonanie pierwszego zdjęcia w projekcji ortoradialnej, a następnie wykonanie zdjęcia w projekcji skośnej. Dawka promieniowania dla jednego zdjęcia zębowego waha się w granicach od 1,6 do 9 μSv, średnia wartość wynosi 2,17 μSv. Zdjęcia te powinny być szczególnie wykonywane przed planowanym leczeniem endodontycznym, ponieważ umożliwiają one:
• identyfikację nakładających się kanałów korzeniowych,
• określenie stopnia zakrzywienia kanału,
• lokalizację zobliterowanych kanałów,
[...]
