Klasyczne i współczesne metody obrazowania radiologicznego w diagnostyce stomatologicznej – cz. I

Należy również pamiętać, że może wystąpić trudność w odróżnieniu i identyfikacji kanałów korzeniowych. W danej sytuacji istnieje możliwość odchylenia lampy pod odpowied­nim kątem w poziomie. Podstawowe zdjęcie wykona­ne jest w pozycji ortoradialnej. Wiązka promieniowania w tej projekcji pada pod kątem 90o do osi długiej zęba. Niestety struktury znajdujące się w płaszczyźnie policzkowo-językowej, położonej równolegle do wiąz­ki promieniowania, powodują, że stają się one „niewi­doczne” dla promieniowania (11, 12). Jest to związane z faktem, że na zdjęciu rentgenowskim przedstawione są dwie płaszczyzny badanej trójwymiarowej struktu­ry (13). W tej sytuacji należy wykonać zdjęcia w pro­jekcji skośnej, z odchyleniem tubusa lampy w stronę mezjalną lub dystalną. Maksymalne odchylenie lampy wynosi 20o. Większy kąt odchylenia powoduje rozmycie obrazu i nakładanie się struktur anatomicznych. Takie zasady wykonywania zdjęć kąta prostego zostały opi­sane przez Waltona i Torabinajeda (14). Schemat przed­stawiający ustawienie padania wiązki promieniowania względem badanego zęba w projekcji skośnej został przedstawiony na ryc. 1.

W celu wykonania dokładnej diagnostyki radiologicz­nej przed planowanym leczeniem endodontycznym zaleca się wykonanie pierwszego zdjęcia w projekcji ortoradialnej, a następnie wykonanie zdjęcia w projek­cji skośnej. Dawka promieniowania dla jednego zdję­cia zębowego waha się w granicach od 1,6 do 9 μSv, średnia wartość wynosi 2,17 μSv. Zdjęcia te powinny być szczególnie wykonywane przed planowanym leczeniem endodontycznym, ponieważ umożliwiają one:

• identyfikację nakładających się kanałów korzenio­wych,

• określenie stopnia zakrzywienia kanału,

• lokalizację zobliterowanych kanałów,