Metody retrakcji dziąsła brzeżnego przed pobraniem wycisków w wykonawstwie protez stałych na podstawie przeglądu piśmiennictwa

Pierwszym etapem w tej metodzie jest wybór odpowiednich rozmiarów nici. Pierwsza nić, tzw. kompresyjna, jest o małej średnicy, wprowadzana do samego dna kieszonki. Jej zadaniem jest pionowa retrakcja dziąsła. Nić ta pozostanie w kieszonce podczas pobierania wycisku, uszczelniając kieszonkę i ograniczając przepływ płynów tkankowych. Druga nić, tzw. deflekcyjna, jest grubsza, a jej zadaniem jest pozioma retrakcja dziąsła (9). Wprowadzana jest płycej, a jej fragmenty mogą wystawać, ponieważ jest usuwana tuż przed pobraniem wycisku. Idealnie założona druga nić powinna być zlokalizowana bezpośrednio przy brzegach opracowanych tkanek. Nadmiary nici powinny być zlokalizowane w okolicy policzkowej, co ułatwi jej późniejsze usunięcie (8). Po założeniu obu nici należy odczekać co najmniej 5 minut, zalecany czas to 5-10 minut. Pozwoli to na odpowiednie przemieszczenie tkanek miękkich i zmniejszenie prawdopodobieństwa ich opadnięcia. Po tym czasie drugą nić usuwamy, powierzchnię preparacji osuszamy, kontrolujemy widoczność stopnia i przystępujemy do pobrania wycisku. Wycisk należy wykonać w pierwszej minucie po wyjęciu nici, ponieważ dziąsło brzeżne jest strukturą sprężystą i jego kształt powraca do stanu wyjściowego już po mniej więcej trzech minutach (10).

Dużą zaletą nici retrakcyjnych jest to, że są niedrogie. Jednak ich wprowadzanie do rowka dziąsłowego jest czasochłonne, a dla pacjenta może być bolesne i nieprzyjemne. Zdarza się, że niezbędne jest wcześniejsze znieczulenie dziąsła. Nici retrakcyjne mogą prowadzić do uszkodzenia przyczepu nabłonkowego i recesji dziąsła brzeżnego, zwłaszcza gdy upychane są zbyt agresywnie.

Kup prenumeratę czasopisma "TPS - Twój Przegląd Stomatologiczny" na dlaspecj...