Praktyczny cel leczenia – modelowanie kości zębodołowych przy użyciu stałego aparatu pełnołukowego

Kość jest tkanką dynamiczną, która stale zmienia swoją strukturę w procesach przebudowy i modelowania. Przebudowa to połączona sekwencja resorpcji i apozycji związanych z odnową fizjologiczną. Jest konieczna, w celu dopasowania architektury wewnętrznej w odpowiedzi na potrzeby mechaniczne, do naprawy mikrouszkodzeń w macierzy kostnej oraz do utrzymania homeostazy wapnia w osoczu. Przebudowa jest widoczna jedynie histologicznie lub zapomocą chemicznego testu biomarkerów. Modelowanie jest zmianą rozmiaru i kształtu kości, które można zaobserwować i zmierzyć radiograficznie. To efekt wypadkowy procesów resorpcji i apozycji na powierzchni kości w odpowiedzi na wzrost i rozwój lub obciążenie mechaniczne. Procesy te są dobrze znanymi zjawiskami w dziedzinie fizjologii. W literaturze ortodontycznej panuje pogląd, że szkieletowe podstawy układu stomatognatycznego są niezmienne – po uformowaniu ich rozmiar i kształt nie ulegną znaczącym zmianom przy zastosowaniu sił ortodontycznych. Próby pogwałcenia tej teoriiprowadzą do resorpcji zarówno korzeni zębów, jak i blaszki kortykalnej, do ubytku przyzębia oraz do niestabilnego wychylenia zębów (1-4). W ramach tego paradygmatu leczenie ortodontyczne musi utrzymać istniejący rozmiar i kształt wyrostków/części zębodołowych. W wielu przypadkach można to osiągnąć jedynie operacyjnie, poprzez ekstrakcję zęba lub rozsunięcie szwu podniebiennego. W ostatnich latach szereg prowadzonych badań dostarczył coraz więcej dowodów klinicznych, które zaprzeczają niezmienności kształtu łuku zębowego oraz wręcz implikują konieczność jego zmiany w uzasadnionych przypadkach.

Celem niniejszego artykułu jest zaprezentowanie przeglądu publikacji kwestionujących trwałość kształtu łuku zębowego wraz z prezentacją przypadków klinicznych leczonych za pomocą pasywnych samoligaturujących aparatów ortodontycznych oraz protokołów niskiego współczynnika tarcia/słabej siły, które prow...