Zaplecze sprzętowo-materiałowe nowoczesnego endodonty – cz. 4 Nanostruktury

Pierwszy raz udokumentowano naukowo użycie związku srebra w 1881 r. [1, 2, 5]. Niemiecki ginekolog Alfred Crede wyleczył zapalenie spojówki 1-proc. roztworem azotanu srebra. Preparat ten na stałe zagościł w położnictwie w celu zapobiegania okołoporodowemu zapaleniu spojówek noworodków. Powszechnie stosowano związki srebra w leczeniu zmian skórnych, uzyskując doskonałe rezultaty. Odkrycie penicyliny i rozwój antybiotykoterapii zepchnęły srebro na dalszy plan. Jednak współczesny problem antybiotykooporności bakterii ponownie zwrócił uwagę naukowców w stronę związków srebra i powróciło ono do łask. Nanotechnologia uwypukliła i wykorzystała zdolności srebra w walce z drobnoustrojami [3].

Dokładny mechanizm jego działania jest w fazie badań. Z obserwacji komórek bakteryjnych poddanych działaniu nanosrebra wynika, że przyczepia się ono do błon komórkowych, zaburzając ich strukturę, a także wnika do wnętrza komórki. Łączy się z białkami – enzymami – blokując metabolizm, a także ze strukturami zawierającymi fosfor (DNA), hamując podziały komórkowe [3, 6]. Stąd wybitne właściwości przeciwbakteryjne nanosrebra potwierdzone w badaniach (Panacek i wsp., Pal i wsp.) [2].

Sprawdź nasze produkty STOMATOLOGICZNE dostępne na dlaspecjalistow.pl

Aktywność biologiczna nanosrebra wynika – jak innych nanocząstek – z dużej powierzchni czynnej, mobilności, reaktywności. Srebro metaliczne po poddaniu przemianie nanocząsteczkowej zwiększa powierzchnię czynną ok. 1 000 000 razy. Badania porównawcze mówią, że nanocząstki srebra mają setki razy wyższy potencjał przeciwbakteryjny niż wolne jony srebra [2, 4]. Bakteria poddana działaniu nanosrebra pokryta zostaje więc ogromną liczbą nanocząst...