Zaplecze sprzętowo-materiałowe nowoczesnego endodonty – cz. 4 Nanostruktury

Pomimo całego postępu, jaki dokonał się w endodoncji, nie ma obecnie metod mechanicznych czy chemicznych pozwalających całkowicie wyeliminować bakterie z systemów kanałowych zębów. Złożoność tych systemów sprawia, że istnieją w nich doskonałe warunki do kolonizacji  przez bakterie [5, 7, 8].

Dzisiaj do dezynfekcji chemicznej kanałów są stosowane różnorakie środki [8]. Ich bliższa charakterystyka została zawarta w poprzednim artykule niniejszego cyklu.

W związku z bogactwem dostępnych na rynku preparatów w zakamarkach systemów korzeniowych mogą zachodzić reakcje chemiczne pomiędzy irygantami, których skutki trudno przewidzieć. Powstałe produkty mogą mieć postać nierozpuszczalnych osadów, a nawet substancji toksycznych [6].

W związku z tym niektórzy autorzy proponują protokół płukania, który przy minimalnej ilości substancji chemicznych pozwala uzyskać zadowalającą dezynfekcję kanałów.

Polega on na:

• obfitym płukaniu podchlorynem sodu w trakcie preparacji,
• aplikacji lubrykantów zawierających nadtlenek mocznika i EDTA,
• wykonaniu końcowego płukania płynem Nanocare + [6].

Oprócz wspomnianej wyżej skuteczności preparatów z nanocząsteczkami wobec bakterii G(+) i G(-), okazują sie one  też wysoce wydolne w eliminacji in vitro Enterococcus fecalis, jednego z najczęstszych patogenów obecnych w kanałach korzeniowych, odpowiedzialnego za przetrwałe infekcje i niepowodzenia leczenia endodontycznego [5, 6]. Bakteria ta jest szczególnie trudna do eradykacji z uwagi na wymienione cechy:

• niewielkie rozmiary pozwalające na wnikanie do kanalików zębiny,