Niechirurgiczne leczenie przewlekłych zmian okołowierzchołkowych – opis przypadku

Leczenie rozpoczęto w dniu przyjęcia pacjenta do kliniki. Ząb odizolowano od środowiska jamy ustnej za pomocą koferdamu, następnie otworzono pod kontrolą mikroskopu zabiegowego przy użyciu wiertła diamentowego. Opracowano i oczyszczono komorę za pomocą różyczki na mikrosilniku oraz przepłukano roztworem 5,25-proc. podchlorynu sodu. Wyznaczono długość roboczą za pomocą endometru, która wynosiła 21 mm. Kanał opracowano chemomechanicznie. Użyto narzędzi ręcznych oraz maszynowych. Ostatnim użytym instrumentem był pilnik K ISO 80. Protokół ostatecznego płukania przedstawiał się następująco: 15 ml 5,25-proc. NaOCl z aktywacją UD, 5 ml 40-proc. kwasu cytrynowego z aktywacją UD (ostatnia porcja kwasu bez aktywacji) oraz 5 ml 2-proc. chlorheksydyny.

Podczas osuszania na sączkach papierowych stwierdzono wysięk surowiczy. Zadecydowano o leczeniu wieloetapowym. Kanał zaopatrzono opatrunkiem z wodorotlenku wapnia na okres 2 tygodni. Koronę zęba szczelnie zamknięto materiałem kompozytowym.

Po wyznaczonym czasie pacjent zgłosił się na kontynuację leczenia. Po obfitym płukaniu oraz osuszeniu kanału w dalszym ciągu obecny był wysięk surowiczy, choć w mniejszej ilości niż podczas poprzedniej wizyty. Kanał ponownie zaopatrzono opatrunkiem z wodorotlenku wapnia, a koronę zęba zamknięto materiałem kompozytowym (ryc. 3).

Pacjent zgłosił się na wizytę po 10 dniach. Po obfitym płukaniu wraz z aktywacją ultradźwiękową oraz osuszeniu kanału nie zaobserwowano wysięku. Z racji braku podparcia kostnego zadecydowano o stworzeniu bariery z kolagenu jako matrycy nośnej dla cementu MTA. W celu lepszej kondensacji cementu posłużono się pośrednią aktywacją ultradźwiękową (drgania z końcówki ultradźwiękowej przenoszone przez upychacz na cement). Grubość upakowanego MTA wynosiła 4 mm.