Metody odbudowy zębów leczonych endodontycznie ze szczególnym uwzględnieniem pośrednich technik pracy materiałem kompozytowym – przegląd piśmiennictwa

W przypadku doboru odpowiedniej odbudowy protetycznej niewątpliwą rolę odgrywa również wiek pacjenta. W przypadku człowieka w wieku rozwojowym należy zwrócić szczególną uwagę na fakt ciągłego wzrostu i modelowania kości szczęk, a także proces wymiany uzębienia. W takim wypadku niewskazane jest wykonywanie uzupełnień stałych cementowanych tradycyjnie. Zaleca się je dopiero po zakończeniu wzrostu organizmu bądź – według innych źródeł – po ukończeniu 18.-19. roku życia.

Dzięki dynamicznemu rozwojowi technologii materiałowej, a w szczególności stomatologii adhezyjnej, wachlarz dostępnych metod odtwórczych uległ znacznemu poszerzeniu. Wraz z pojawieniem się endokoron znacznie ograniczone zostały również wskazania do wykorzystania wkładów koronowo-korzeniowych w zębach leczonych endodontycznie. Może to pomóc między innymi w zmniejszeniu powikłań związanych z perforacją ściany kanału, pękaniem wkładu lub korzenia.

Godnym rywalem metalowych wkładów koronowo-korzeniowych i porcelany stał się kompozyt.

Metody bezpośrednie i pośrednie

W tym aspekcie techniczne wykonawstwo odbudów zębów leczonych endodontycznie można podzielić na metody bezpośrednie i pośrednie. Kwalifikowanie zębów do konkretnego rodzaju uzupełnienia zależne jest od szeregu kryteriów i wskazań i powinno przebiegać według schematu [5]:

• Uzupełnienia bezpośrednie.
  Wskazania:
  • ściany boczne zęba niepodminowane,
  • brak zniszczenia guzków zęba,
  • najczęściej zęby z żywą miazgą.
• Uzupełnienie pośrednie kompozytowe/porcelanowe/złote typu inlay/onlay (zęby przedtrzonowe – wkład z włókna szklanego + odbudowa zrębu; zęby trzonowe – odbudowa zrębu kompozytem lub wkład z włókna szklaneg...