Metody odbudowy zębów leczonych endodontycznie ze szczególnym uwzględnieniem pośrednich technik pracy materiałem kompozytowym – przegląd piśmiennictwa

Ważnym czynnikiem decydującym o rodzaju zastosowanej odbudowy jest również szerokość ścian bocznych zęba, którą powinno się zmierzyć przed zakwalifikowaniem konkretnego przypadku do leczenia. Minimalna grubość ściany pozwalająca na odbudowę zachowawczą to 2,5-3 mm. Do pokrycia nakładem kompozytowym kwalifikuje się guzki zęba o grubości ściany w granicach 3 mm mierzonej na dnie ubytku [5, 8, 9].

Pośrednie wypełnienia kompozytowe zostały wprowadzone w celu eliminacji lub poprawy wad wypełnień kompozytowych wykonywanych techniką bezpośrednią, takich jak: skurcz polimeryzacyjny, wytrzymałość mechaniczna na ściskanie, zginanie, porowatość, duża ścieralność, podatność na pęknięcia, degradacja żywicy. Do ich zalet należą:

• ograniczenie skurczu polimeryzacyjnego (a co za tym idzie – mikroprzecieku),
• zmniejszenie ścieralności,
• poprawa właściwości mechanicznych (poprzez hartowanie),
• oszczędność preparacji,
• ograniczenie preparacji do okolic naddziąsłowych,
• możliwość dokonania korekty poza laboratorium technicznym,
• poprawa estetyki – opalescencja, translucencja odpowiadające tkankom zęba,
• możliwość bezproblemowego wykonania powtórnego leczenia endodontycznego [5, 8].

Endokorona, czyli wewnątrzkoronowe uzupełnienie pośrednie, wykonywana jest zazwyczaj z kompozytu bądź ceramiki (których grubość na powierzchni zgryzowej wynosi zwykle 3-5 mm, w zależności od rodzaju użytego materiału i stopnia zniszczenia struktur zębów) i cementowana adhezyjnie do pozostałych tkanek zęba.

Opracowanie ścian zęba pod endokoronę zakłada zachowanie maksymalnej ilości tkanek naddziąsłowych. Preparacja dodziąsłowa eliminuje niekorzystną ingerencję w przyzębie. Oprócz umocowania adhezyjnego korzystne dla retencj...