Oparzenia w gabinecie stomatologicznym

Oparzenie (łac. combustio) to uszkodzenie skóry, a w przypadku ciężkich oparzeń także głębiej położonych tkanek lub narządów, wskutek działania ciepła, żrących substancji chemicznych, prądu elektrycznego, promieni UV, promieniowania RTG i innych czynników promiennych.

Oparzenia klasyfikowane są ze względu na rodzaj czynnika wywołującego, głębokość oraz rozległość oparzenia. Mają najczęściej charakter termiczny i wywoływane są przez kontakt ciała z wysoką temperaturą. W drugiej kolejności występują oparzenia o charakterze chemicznym. Oparzenia elektryczne i popromienne zdarzają się stosunkowo rzadko. Głębokość oparzenia klasyfikuje się w trzystopniowej skali.

Klasyfikacja oparzeń

Oparzenie I stopnia (lekkie) dotyczy jedynie warstwy naskórka. Charakteryzują je: rumień, obrzęk, ból oraz brak tworzenia się pęcherzy. Skóra goi się kilka dni, dając przy tym silne wrażenie swędzenia. Oparzenie tego typu nie pozostawia blizn. Typowym przykładem oparzenia I stopnia jest oparzenie słoneczne.

Oparzenie II stopnia dotyczy naskórka oraz warstwy skóry właściwej. Charakterystyczny obraz tego typu oparzenia to ból i pęcherze z płynem surowiczym. Część autorów rozróżnia uszkodzenie stopnia IIA (niepełnej grubości skóry właściwej) oraz IIB (pełnej grubości). Oparzenie II stopnia goi się kilka tygodni i w przypadku oparzenia niepełnej grubości nie pozostawia blizn.

W przypadku oparzeń III stopnia martwica obejmuje skórę właściwą wraz z naczyniami i nerwami skórnymi oraz podskórną tkanką tłuszczową. Skóra przyjmuje barwę od perłowo białej, przez białoszarą do brunatnej, jest twarda i sucha. Goi się długo i zazwyczaj wymaga przeszczepu. Pozostawia widoczne blizny. Charakte...