Przepisy przeciwpożarowe w firmie stomatologicznej

Autor: Ryszard Bryła Data publikacji: 05.02.2018 r. Numer wydania: TPS 1-2/2018

Placówki medyczne, w tym stomatologiczne, z punktu widzenia wymagań przeciwpożarowych kwalifikowane są jako obiekty użyteczności publicznej o kategorii zagrożenia ludzi, określanej jako ZL I (obiekty zawierające pomieszczenia przeznaczone do jednoczesnego przebywania ponad 50 osób niebędących ich stałymi użytkownikami, a nieprzeznaczone przede wszystkim do użytku ludzi o ograniczonej zdolności poruszania się) lub ZL II (obiekty przeznaczone przede wszystkim do użytku ludzi o ograniczonej zdolności poruszania się). W budynkach tych należy zapewnić m.in.: odpowiednią wytrzymałość pożarową elementów konstrukcyjnych, podział na strefy pożarowe, odpowiednie drogi i wyjścia ewakuacyjne – zgodnie z zapisami Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (t.j. w Dz.U. z 2015 r., poz. 1422) oraz Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z 7 czerwca 2010 r. w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów (Dz.U. z 2010 r., nr 109, poz. 719).

Główną przyczyną pożarów w placówkach medycznych są prace remontowe, w tym spawalnicze. Osoby odpowiedzialne zapominają często, że prace takie prowadzone poza spawalnią zaliczane są do prac szczególnie niebezpiecznych i wymagają spełnienia warunków zapisanych w Rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy (Dz.U. z 2003 r., nr 169, poz. 1650 ze zm. – Dział IV, Rozdział VI). W placówkach medycznych pamiętać także trzeba o odpowiednim magazynowaniu czynników niebezpiecznych pożarowo. Przy używaniu lub przechowywaniu takich materiałów należy:

wykonywać wszystkie czynności związane z transportem lub ze składowaniem materiałów niebezpiecznych zgodnie z warunkami ochrony przeciwpożarowej, określonymi w instrukcji bezpieczeństwa pożarowego lub zgodnie z warunkami określonymi przez producenta;

utrzymywać na stanowisku pracy ilość materiału niebezpiecznego pożarowo nie większą niż dobowe zapotrzebowanie (jeżeli przepisy szczególne nie stanowią inaczej);