Rehabilitacja protetyczna szczęki – wybór właściwego planu leczenia Rhein’83 w praktyce klinicznej

Klasyfikacja ta wraz z programem wirtualnym ma na celu usprawnienie procesu decyzyjnego w leczeniu górnych łuków zębowych. Montaż zębów diagnostycznych jest niezbędny do budowy szablonów radiograficznych i uzyskania niezbędnych informacji dzięki oprogramowaniu na potrzeby implantów. Tylko niewielki procent przypadków jest odpowiedni dla projektów stałych, w większości cechy wskazują na wybór zabiegów Toronto i overdenture. Stosowane są dwa parametry: profil protezy (utworzony od podstawy zęba protetycznego do środka platformy implantu) i błony śluzowe (trzon do wsparcia wargi górnej) – największy odsetek możliwości protetycznych przemawia na korzyść protezy typu overdenture. Na tradycyjne protezy całkowite wskazuje się jedynie w przypadkach ekstremalnych atrofii (fot. 4).

Projekty protetyczne, również te zbudowane z nowoczesnych materiałów i z wykorzystaniem najnowszych technologii, bez odpowiedniej analizy będą wadliwe. Na przykład na fot. 5 przedstawiono protezę bez przedsionkowego kołnierza protetycznego. Metody takie jak Toronto (w tym szczególnym przypadku z cyrkonu) mogą nie wspierać prawidłowo mięśni, powodując tzw. „załamany” zespół wargi. Proteza nie spełnia więc swojej funkcji i warga pozostaje wgłębiona. W tym przypadku bardziej odpowiednia byłaby proteza z wydatną częścią trzonu w przedsionku. Kołnierze, które nie mogą być budowane w protezach typu Toronto z oczywistych względów higienicznych, w przypadkach klinicznych, w których potrzebne jest wsparcie wargi, powinniśmy zastąpić lepszym rozwiązaniem. Obszar warg zanalizowany z boku powinien mieć kąt o średniej wartości około 90° (utworzony przez styczną do podstawy nosa i linię przeprowadzoną przez zewnętrzną krawędź górnej wargi). Praktyczną i niezawodną metodą, która ocenia konieczność wykonania protezy z kołnierzem, jest analiza cefalometryczna. Autor potwierdza wysoką użyteczność tego systemu w ocenie przestrzeni prot...