Reinkluzja zębów stałych – przegląd piśmiennictwa

Streszczenie: W pracy przedstawiono poglądy na etiopatogenezę, klasyfikację oraz częstość występowania infraokluzji w uzębieniu stałym. Na podstawie piśmiennictwa omówiono także powikłania będące następstwem reinkluzji zębów. Z powodu rzadkiego występowania i wciąż niejasnej etiologii infraokluzja stanowi zazwyczaj wyzwanie
dla ortodonty. Nie istnieją standardowe protokoły postępowania. W artykule przedstawiono też możliwości leczenia reinkludowanych zębów stałych.

Słowa kluczowe: infraokluzja zębów stałych, reinkluzja zębów stałych, retencja wtórna zębów stałych, ankyloza

Prawidłowy proces wyrzynania zęba obejmuje jego osiowe przemieszczanie od pozycji rozwojowej, niefunkcyjnej w kości wyrostka zębodołowego szczęki lub części zębodołowej żuchwy (faza przederupcyjna), do pozycji funkcyjnej w okluzji (faza poerupcyjna) [1]. Proces erupcji może ulec zatrzymaniu przed pojawieniem się zęba w jamie ustnej z powodu przeszkody mechanicznej lub nieprawidłowej drogi czy też mechanizmu wyrzynania. Zaburzenie takie nazywane jest retencją pierwotną. Retencja wtórna zaś to zatrzymanie erupcji zęba po jego ukazaniu się w jamie ustnej, przy braku fizycznych barier [2, 3, 4, 5]. Ząb wówczas stopniowo oddala się od płaszczyzny zgryzowej. Infraokluzja, zatapianie, zagłębianie, reinkluzja, retencja wtórna to terminy używane zamiennie w literaturze [2, 3]. Różnorodność nomenklatury jest w dużej mierze związana z niewystarczającą wiedzą na temat etiologii anomalii. W piśmiennictwie spotykana jest także definicja reinkluzji jako procesu niecałkowitego wyrznięcia się zęba lub jego stopniowe zagłębianie w kości [6]. Reinkluzję rozpoznaje się, gdy powierzchnia okluzyjna zęba znajduje się minimum 1 mm poniżej płaszczyzny zgryzowej [7] w wieku, w którym ząb powinien osiągnąć pozycję funkcyjną w okluzji.