Postępowanie w przypadkach resorpcji wewnętrznej korzenia w zębach stałych

Patogeneza i histologia

Resorpcja wewnętrzna korzenia (IRR) jest zjawiskiem patologicznym, charakteryzującym się utratą zębiny w wyniku działania komórek klastycznych. Ma ono miejsce w stanach zapalenia miazgi: komórki te dostają się do komory miazgi wraz z dopływem krwi.

Odontoklasty (komórki resorbujące zębinę) są morfologicznie analogiczne do osteoklastów, cechują się podobnym profilem enzymatycznym i wzorcem resorpcji. Mają jednak mniejsze rozmiary i tworzą mniejsze zatoki resorpcyjne niż osteoklasty [8]. Nie wiadomo, czy osteo­klasty i komórki resorbujące tkanki zęba (zębinoklasty, odontoklasty i cementoklasty) są ze sobą tożsame, ale istnieje między nimi szereg podobieństw. Odontoklasty mają pofałdowane brzegi, mniej jąder niż osteoklasty i mniejszą strefę izolacji lub są jej pozbawione. Oba rodzaje komórek wykazują silną aktywność fosfatazy kwaśnej niewrażliwej na działanie winianu. Większość odontoklastów tworzących zatoki resorpcyjne w zębinie to komórki wielojądrzaste mające 10 lub mniej jąder.

Odontoklasty skąpojądrzaste (komórki z mniej niż pięcioma jądrami) resorbują większą ilość zębiny w przeliczeniu na jedno jądro niż komórki o większej liczbie jąder [9].

Opisuje się zwykle dwa rodzaje resorpcji wewnętrznej korzenia: resorpcję wewnętrzną zapalną i resorpcję wewnętrzną zastępczą:

• W resorpcji zapalnej proces resorpcji zębiny wewnątrzkorzeniowej zachodzi bez dodatkowego odkładania się tkanek twardych w sąsiedztwie miejsc dotkniętych resorpcją. Zjawisko to związane jest z obecnością tkanki ziarninowej w obszarze resorpcji i można je zidentyfikować na zwykłych zdjęciach RTG jako strefę przejaśnienia, zogniskowaną wokół kanału korzeniowego...