Postępowanie w przypadkach resorpcji wewnętrznej korzenia w zębach stałych

Częstość występowania

Uważa się, że resorpcja wewnętrzna korzeni jest rzadka, niemniej jednak jej częstość nie jest dokładnie znana. W zależności od dokładności metod diagnostycznych wykrywalność tej patologii może się znacznie różnić. Badania histologiczne wykazują większą częstość występowania IRR niż zwykła ocena zdjęć RTG. Podana w jednej z prac częstość występowania resorpcji wewnętrznej wykazywała bardzo duży rozrzut, od 0,01% do 55%, w zależności od stanu zapalnego miazgi [14]. W opublikowanym niedawno badaniu histologicznym stwierdzono, że resorpcja wewnętrzna była często wykrywana w zębach dotkniętych zapaleniem i martwicą miazgi. Ze względu na niewielki rozmiar zmiany mogą nie dać się uchwycić przy pomocy konwencjonalnych metod klinicznych lub radiologicznych.
Wystąpienie całkowitej martwicy miazgi zatrzymuje postęp resorpcji. Częstość takich zmian (jam poresorpcyjnych) stanowi kolejny powód, by podczas leczenia endodontycznego dokładnie przepłukiwać kanały korzeniowe roztworem podchlorynu sodu [15].

Diagnostyka kliniczna i radiologiczna

Resorpcja wewnętrzna jest zwykle bezobjawowa i często rozpoznawana w rutynowych pantomogramach. Ból może wystąpić w przypadku stanów chorobowych miazgi lub perforacji korzenia powodującej odczyn zapalny tkanek okołozębowych [11]. Jednak objawy kliniczne mogą różnić się w zależności od lokalizacji IRR i jej rozległości. Jeśli resorpcja wewnętrzna umiejscowiona jest w części koronowej kanału, może manifestować się klinicznie w postaci „różowej plamy”. Różowa barwa związana jest z mocno unaczynioną tkanką łączną w sąsiedztwie komórek resorpcyjnych. Zabarwienie zmienia się na szarawe/ciemnoszare, gdy miazga ulega martwicy [16].

Reakc...