Zastosowanie śruby Fischera w aparatach zdejmowanych

Zastosowanie w praktyce ortodontycznej

Śrubę Fischera umieszcza się w płycie górnej lub dolnej aparatu zdejmowanego, w odpowiedniej płaszczyźnie. Ułożenie śruby zależy od wady zgryzu. Centralne umieszczenie śruby rozszerzającej w płycie górnej lub dolnej (fot. 1-2) stosowane jest przy zwężeniach szczęki i żuchwy, stłoczeniach zębów oraz przy występowaniu zgryzu krzyżowego. Jeśli dotyczy to zgryzu krzyżowego częściowego bocznego, centralne ułożenie śruby wysuwa również zęby w odcinku bocznym z prawej lub lewej strony, wtedy aktywny kwadrant płyty aparatu jest mniejszy, a część stabilna – większa (fot. 3). Śruba Fischera służy także do dystalizacji w łuku zębowym, gdy potrzebne jest odtworzenie miejsca dla zęba, np. śruba dystalizująca na całym odcinku od przedtrzonowców odtwarza miejsce dla kła (fot. 4-5). Czołowe ułożenie śruby w płycie pozwala na wysunięcie zębów. Umieszczenie w odcinku przednim stosowane jest w wadach doprzednich klasy III, a także w zgryzie krzyżowym częściowym przednim, natomiast w odcinku bocznym umożliwia wyprowadzenie pojedynczego zęba ze zgryzu krzyżowego (fot. 6-7). W przypadku potrzeby odtworzenia miejsca dla przedtrzonowców śrubę umieszcza się wzdłuż szwu podniebiennego, śruba jednocześnie dystalizuje trzonowce (fot. 8). Niekiedy sytuacja kliniczna wymaga zastosowania kilku śrub w pojedynczej płycie aparatu. Jedną śrubę umieszcza się centralnie, a pozostałe dwie – bocznie. Takie leczenie stosowane jest u pacjentów ze zwężeniem szczęki lub żuchwy oraz stłoczeniami zębów, a także w leczeniu wad zgryzu z potrzebą odtworzenia miejsca dla kłów bądź przedtrzonowców (fot. 9).

Sprawdź wszystkie produkty stomatologiczne dostępne w naszym sklepie internetowym

Dysku...