Systemy pośrednio wiążące stosowane w stomatologii – przegląd piśmiennictwa
Współczesna stomatologia odtwórcza została zrewolucjonizowana przez adhezję dzięki trzem przełomowym postępom badawczym:
- Modyfikacja powierzchni zębów poprzez wytrawianie kwasem.
- Rozwój biochemii dotyczącej żywic kompozytowych na bazie metakrylanu.
- Rozwój hydrofilowej chemii żywic (4).
Podział systemów pośrednio wiążących stosowanych w stomatologii zachowawczej
Systemy adhezyjne są klasyfikowane według generacji. Wzrastająca numeracja określa kolejność wprowadzania produktów na rynek. Umożliwia to ich odróżnienie. Z założenia im wyższa generacja, tym lepszy powinien być system adhezyjny (2).
W roku 1955 Buonocore wykazał istotną zależność, z której wynikło, że dimetakrylan kwasu glicerofosforowego może wiązać się przy pomocy kwasu solnego z szorstką powierzchnią szkliwa. W wyniku badań przeprowadzonych przez Rodrigueza i Bowena zauważono, że metakrylan glicydylu N-fenyloglicyny (NPG-GMA) wiąże się chemicznie z zębiną. W konsekwencji liczni producenci w roku 1962 wyprodukowali system, który może łączyć się z zębiną. Został on nazwany systemem I generacji, jednak jego wadą była niska siła przyczepności do tkanek zęba, co było spowodowane hydrofobowym charakterem wiązań powstałych między systemem a zębiną (5).
Systemy II generacji zostały opracowane na początku lat 80., jednak niestety nie odnotowano sukcesu klinicznego. Materiały nie wykazały dostatecznej siły wiązania niezbędnej do wyeliminowania choć w minimalnym stopniu skurczu polimeryzacyjnego (5).
Systemy III generacji są oparte na zastąpieniu kwasu fosforowego przez ester fosfonianowy. Związek ten miał sprawić, aby powierzchnia zębiny [...]
którzy są subskrybentami naszego portalu.
i ciesz się dostępem do bazy merytorycznej wiedzy!
