Ultradźwiękowy „megatrick”, czyli złoty standard we współczesnym leczeniu kanałowym

Irygacja oraz dezynfekcja

Dokładne wypłukanie kanału jest warunkiem szczelnego przylegania materiałów wypełniających i zapewnienia aseptyki, zwłaszcza w jego trudno dostępnych miejscach. Osiągnięcie tych efektów jest utrudnione przez powstanie warstwy mazistej (ang. smear layer) – pokładu zanieczyszczeń, który zawsze pojawia się po opracowaniu, niezależnie od użytej techniki [5]. Badania nad składem tej warstwy wykazały obecność resztek miazgi i opiłków zębiny, bakterii, włókien kolagenowych, a nawet drobin metalu pochodzących z używanych w leczeniu pilników [5, 9]. Wyżej wymienione składowe są źródłem niepowodzenia leczenia, ponieważ ich obecność jest odpowiedzialna za mikroprzeciek brzeżny materiału wypełniającego, utrudnioną dyfuzję płynów w kanalikach zębinowych oraz drażnienie tkanek okołowierzchołkowych przez ciała obce. Warstwa mazista jest również ośrodkiem o dużej lepkości, co ułatwia przyleganie bakterii i w konsekwencji tworzenie biofilmów bakteryjnych [9]. Pierwsza przeszkoda w postaci resztek tkankowych może zostać łatwo wyeliminowana przez opisane wcześniej zjawisko kawitacji, zainicjowane przez ultradźwięki, dzięki czemu kanał staje się drożny i nie ma ryzyka przepchnięcia zanieczyszczeń do okolicy tkanek okołowierzchołkowych. Usunięcie mikroorganizmów z systemu kanałowego za pomocą aparatów ultradźwiękowych może natomiast przebiegać w dwóch mechanizmach. Jednym z nich jest obniżenie adhezji mikroorganizmów do ścian kanału poprzez uszkodzenie fimbrii i ścian komórkowych wskutek nagłej zmiany ciśnienia [4, 10]. Drugą możliwością jest aktywacja środków płuczących ultradźwiękami. Polega ona na tworzeniu poprzez drgania mikrozawirowań środka płuczącego i prowadzi do lepszej penetracji kanalików [3].

Wydzielana w postaci ciepła energia powoduje również podgrzanie płynu. Zwiększenie tempe...