Uszkodzenia stałych protez metalowo-ceramicznych – przegląd piśmiennictwa

Nieprawidłowości w połączeniu między tkankami zęba a podbudową

Długotrwały sukces klinicznych uzupełnień ceramicznych zależy od starannego etapu preparacji zęba filarowego. Aby wykonać stabilne i estetyczne uzupełnienie ceramiczne, należy stworzyć odpowiednią ilość miejsca dla przyszłej korony. Tradycyjne wytyczne dotyczące preparacji pod uzupełnienie ceramiczne obejmują obwodową redukcję zęba o 1-1,5 mm i równomierną redukcję okluzyjną o 1,5-2 mm. Zalecane są minimalny stopień zwężania ścian osiowych filaru (6-10 stopni) oraz korekta okluzyjna z zachowaniem kształtu anatomicznego zapewniającego równomierne podparcie ceramiki licującej. Niedostateczna, płaska preparacja daje za małą przestrzeń dla podbudowy i ceramiki. Zbyt cienka warstwa ceramiki jest podatna na odpryski. Także nadmierna redukcja tkanek zęba jest niewskazana, ponieważ prowadzi do zmniejszenia retencji filaru. Na jakość obrzeża uzupełnienia oprócz projektu podbudowy ma również wpływ sposób opracowania brzegu przydziąsłowego zęba filarowego, wpływający na szczelność brzeżną uzupełnienia. W związku z powyższym zaleca się preparację przydziąsłową ze stopniem rozwartym (chamfer) lub prostym, z zaokrągloną krawędzią wewnętrzną (shoulder). Opracowanie brzegu przydziąsłowego ze stopniem zmniejsza naprężenia w porcelanie licującej i zapewnia odpowiednią grubość warstwy ceramicznej w tym obszarze w porównaniu z preparacją bezschodkową typu „ostrze noża” (feather). Ostatecznie należy wygładzić i zaokrąglić opracowane powierzchnie, ponieważ pozostawione nierówności i ostre krawędzie mogą być miejscem kumulacji naprężeń prowadzących do wystąpienia uszkodzeń (7-9).

Sprawdź produkty stomatologiczne dostępne w naszym sklepie internetowym