Współpraca z chirurgiem szczękowym w leczeniu zgryzu otwartego całkowitego

Opis przypadku

Pacjentka, lat 20, zgłosiła się do poradni ortodontycznej z powodu wady zgryzu, która utrudniała jej pracę zawodową i kontakty międzyludzkie. Podczas badania śródustnego po ocenie rysów i profilu twarzy pacjentki (fot. 1-7) oraz analizie zdjęć radiologicznych i modeli diagnostycznych (fot. 59-60) rozpoznano zgryz otwarty całkowity szkieletowy powikłany laterogenią, ze zgryzem krzyżowym w odcinkach bocznych, z wielopoziomową płaszczyzną łuku zębowego górnego i dolnego, a także ze stłoczeniami i z rotacjami zębowymi w łuku zębowym górnym i dolnym. Pacjentce zaproponowano leczenie ortodontyczno-chirurgiczne. Po wstępnej konsultacji chirurgicznej pacjentka wyraziła zgodę na zabieg ortognatyczny, jak również zaakceptowała protokół leczenia ortodontycznego.

Pacjentce założono stały aparat cienkołukowy na górny i dolny łuk zębowy (fot. 8-17), którego celem – zgodnie z wcześniejszymi ustaleniami z chirurgiem szczękowym – było wyrównanie kształtu i szerokości łuków zębowych w toku postępowania ortodontycznego przygotowującego pacjenta do zabiegu (okres przygotowania do zabiegu to 36 miesięcy) (fot. 54-58). Zabieg chirurgiczny został przeprowadzony w zakresie obydwu szczęk (wysunięcie szczęki górnej z posteriorotacją oraz skrócenie żuchwy połączone z anteriorotacją i rotacją trzonu, mającą na celu ustawienie bródki w linii symetrii twarzy) (fot. 18-25). W celu dopracowania i stabilizacji pozabiegowej pacjentka nosiła aparaty stałe, wykorzystując wyciągi międzyszczękowe przez czternaście miesięcy (zgodnie z zaleceniami chirurga szczękowego) (fot. 26-33). Po okresie stabilizacji zdecydowano o zdjęciu aparatów stałych oraz stabilizacji zgryzu za pomocą płyt retencyjnych (górnej i dolnej) oraz retainera (fot. 34-53, 61-63).

Podsumowanie