Wypełnianie kanałów korzeniowych – przegląd uszczelniaczy

Uszczelniacze wprowadza się na ćwiekach gutaperkowych bądź za pomocą narzędzia kanałowego, np.: pilnika K, igły Lentulo lub sączka papierowego. Aby tego dokonać, ćwiek główny należy pokryć uszczelniaczem i, wykonując ruchy pompujące, wprowadzić go do kanału do oporu [2, 3, 5].

Stosowane obecnie sealery można na podstawie ich składu podzielić na kilka grup, według których przedstawimy je w tym artykule:

• materiały na bazie tlenku cynku z eugenolem,
• materiały na bazie żywic syntetycznych,
• materiały na bazie poliketonu,
• materiały na bazie gutaperki i żywic naturalnych,
• materiały szkło-jonomerowe,
• materiały wodorotlenkowo-wapniowe,
• materiały z dodatkiem leków,
• materiały na bazie tlenków krzemu – silikonowe,
• materiały na bazie żywic [3].

Materiały oparte na tlenku cynku z eugenolem (ZOE)

Najczęściej używane na świecie uszczelniacze należą do tej grupy. Większość spośród nich występuje w postaci proszku (tlenku cynku), który zarabia się eugenolem. Do składu tych materiałów dodawane są również żywice naturalne w celu zmniejszenia porowatości i zwiększenia stabilności wypełnienia, a także związki kontrastujące (np. siarczan baru). Do najbardziej znanych należą: cement Grossmana, Caryosan, Pulp Canal Sealer, Tubli Seal.

Uszczelniacze tej grupy po zmieszaniu są dosyć kruche i podatne na rozpuszczanie w płynach tkankowych. Wszystkie cementy tlenkowo-cynkowo-eugenolowe wykazują pewną cytotoksyczność, która powodowana jest przez wolny eugenol. Z upływem czasu uwalnianie eugenolu zmniejsza się, przez co uszczelniacz jest dobrze tolerowany przez tkanki. Materiały te mają również wiele zalet, takich jak...