Zamykanie przestrzeni przy użyciu alignerów

Osobliwości biomechaniki alignera

Tworząc układ sił dla dowolnego ruchu ortodontycznego, należy wziąć pod uwagę szereg czynników takich jak: punkt przyłożenia siły, wielkość siły, prędkość przyłożenia siły, jej kierunek, czas trwania i skutki, jakie będzie wywierała [12]. To tylko niektóre z pytań, jakie mogą zostać postawione, przy czym przy leczeniu z zastosowaniem alignerów odpowiedzi na nie będą inne niż przy leczeniu aparatami stałymi. Przykład takich różnic można zobaczyć na fot. 2, przedstawiającej przypadek kliniczny uważany za łatwy do leczenia aparatem stałym, ale stanowiący duże wyzwanie w przypadku leczenia z wykorzystaniem alignerów. Pacjentka wykazywała: dobre zaguzkowanie w odcinku tylnym, diastemy w łuku szczęki, zwiększony nagryz pionowy i dobrą ekspozycję siekaczy. Uzyskanie kontroli w wymiarze pionowym i kontroli przechylenia zębów siecznych w kierunku policzkowo- językowym podczas retrakcji odcinka przedniego w celu zamknięcia przestrzeni stanowi spory problem dla systemu alignerów, ponieważ powoduje przechylenie dojęzykowe siekaczy, zwiększając nagryz pionowy i ekspozycję siekaczy. W takim przypadku wyniki leczenia alignerami byłyby bardzo niekorzystne, a poprawa trudna do osiągnięcia.

Miejsce przyłożenia sił

Zamiast przykładać siłę do jednego pojedynczego punktu na policzkowej lub językowej powierzchni zęba, jak to ma miejsce w przypadku aparatu stałego, mamy do czynienia z powierzchnią z tworzywa obejmującą całą koronę zęba (fot. 3).

Rozkład sił musi uwzględniać całą powierzchnię zęba w celu określenia siły wynikowej działającej na ten system. Poza tym w aparatach stałych łuk ortodontyczny jest powiązany z zamkami i wywiera siłę poprzez pociąganie lub popychanie zębów (fot. 3b), natomia...