Lasery w stomatologii

W ostatnich latach obserwuje się duże zainteresowanie możliwością szerokiego zastosowania promieniowania laserowego w stomatologii. Dotyczy to zarówno laserów niskoenergetycznych, używanych do terapii biostymulacyjnej, jak i urządzeń wysokoenergetycznych, przeznaczonych do wykonywania licznych zabiegów, głównie z zakresu chirurgii stomatologicznej, protetyki i stomatologii zachowawczej.

W 1963 roku pojawiły się pierwsze doniesienia na temat prób zastosowania laserów w medycynie klinicznej (1). Dla rozwoju stomatologii ogromne znaczenie miał niewątpliwie rok 1964, w którym po raz pierwszy Stern, Sognnaes i Goldman zaaplikowali wiązkę lasera rubinowego na powierzchnię zęba (2). W 1964 roku na podstawie obserwacji mikroskopowych stwierdzono, że szkliwo poddane działaniu wiązki lasera rubinowego ulega zmatowieniu i podpowierzchniowemu stopieniu (3). W 1966 roku miały miejsce pierwsze badania dotyczące opracowywania szkliwa i zębiny za pomocą lasera rubinowego w kontekście usuwania tkanek zmienionych próchnicowo i modyfikowania ich powierzchni w celu poprawienia jakości (4). Od 1968 roku datuje się zastosowania stomatologiczne lasera CO2 (5).

W 1969 roku wprowadzono do medycyny lasery biostymulacyjne. Endre Mester zastosował laser HeNe o mocy 0,5 W i argonowy o mocy 1 W do leczenia trudno gojących się owrzodzeń skóry (6). W 1974 roku zainicjowano w medycynie doświadczenia z laserem Nd:YAG (5). Kolejnym etapem był rok 1981, w którym Toshio Oshiro przeprowadził badania porównawcze dotyczące terapii laserowej małej mocy (LLLT). W 1985 roku Terry Meyers wdrożył laser Nd:YAG do zastosowań stomatologicznych związanych głównie z leczeniem endodontycznym. W 1988 r. miało miejsce pierwsze kliniczne zastosowanie lasera Er:YAG jako narzędzia do usuwania twardych tkanek zęba dotkniętych procesem próchnicowym (7).