Zastosowanie diklofenaku w schorzeniach stomatologicznych

W zakresie schorzeń stomatologicznych głównym wskazaniem klinicznym do ogólnego podawania diklofenaku jest najczęściej ostry ból występujący w okresie pierwszych 24 godzin po zabiegach wymagających zarówno znieczulenia miejscowego, takich jak chirurgiczne usuwanie zębów, w szczególności trzecich zębów trzonowych, preparacje głębokich ubytków próchnicowych i leczenie endodontyczne, jak i leczenia stomatologicznego przeprowadzanego w znieczuleniu ogólnym. W opanowaniu ostrego bólu pozabiegowego stosowany powinien być diklofenak w postaci soli potasowej, który w porównaniu do jego soli sodowej szybciej działa przeciwbólowo, bo lepiej i szybciej wchłania się do krwiobiegu (11). Dawka jednorazowa 50 mg jest na ogół wystarczająca do osiągnięcia działania przeciwbólowego. Skuteczna ulga w takim bólu w okresie do czterech godzin występowała u 64% leczonych wobec 17% w grupie z placebo (11). Wykazano, że diklofenak istotnie zmniejsza nasilenie maksymalnego i średniego bólu pozabiegowego, częstość jego występowania oraz ogranicza konieczność stosowania tzw. analgezji ratunkowej (12). Diklofenak silnej zmniejszał intensywność oraz częstość bólu po zabiegach stomatologicznych w odniesieniu do podawanych ogólnie ibuprofenu lub paracetamolu (13). Profilaktyczne zastosowanie diklofenaku w pojedynczej dawce u osób z nasilonym lękiem występującym przed zabiegiem stomatologicznym w istotny sposób zmniejsza natężenia bólu po tych zabiegach, a także działa przeciwlękowo (14). W zabiegach ekstrakcji trzecich zębów trzonowych ważne jest także działanie przeciwobrzękowe tego leku. Diklofenak potasu zmniejsza taki obrzęk u około 40% pacjentów w okresie 24 godzin od zabiegu (15). Warto podkreślić, że podawanie diklofenaku w pojedynczej dawce 50-100 mg w ciągu doby nie zwiększa ryzyka wystąpienia przynajmniej jednego zdarzenia niepożądanego (1). Jednak wydłużanie podawania tego leku (nawet tylko do kilku dni) oraz zwiększanie jego podawanej dawki do 1-2 dawek ma...