Zastosowanie lasera diodowego w zabiegach chirurgicznych w zakresie tkanek miękkich jamy ustnej

Do laserów stosowanych w chirurgii stomatologicznej należą lasery diodowe. Są one zbudowane z półprzewodników zawierających metale (gal, aluminium, arsen oraz ind). Najczęściej stosowane długości fal to 810, 940 i 980 nm, ponieważ są one bardzo dobrze absorbowane przez tkanki barwnikowe (hemoglobinę i melaninę), co czyni lasery diodowe odpowiednimi do chirurgii tkanek miękkich, endodoncji, periodontologii oraz fotobiomodulacji (PBM − photobiomodulation) (6, 7). Mają niewielką absorpcję w tkance zębów, dzięki temu laser diodowy ma zdolność do działania w sposób selektywny i może precyzyjnie przecinać, koagulować lub waporyzować okolice wokół struktury zęba, powodując ich mniejsze uszkodzenia (8). Laser diodowy może być używany w trybie ciągłym lub impulsowym poprzez kontaktowe lub bezkontaktowe aplikacje na tkankach, w zależności od podejścia klinicznego i metody leczenia (7).

Obecnie jedną z najnowszych długości fali diodowych używanych w stomatologii jest tzw. „niebieska długość fali”, która należy do widzialnego spektrum i może wynosić 445 lub 450 nm. Wykazuje największe wchłanianie hemoglobin oraz melaniny i najniższe wchłanianie wody spośród wszystkich innych laserów diodowych o widzialnym i bliskim podczerwonym spektrum, które są używane w dzisiejszej stomatologii (8, 9). Dzięki temu wykazuje minimalne uszkodzenia termiczne tkanek, poprawiając komfort leczenia pacjentów (10).

Światło laserowe powoduje kontrolowane i precyzyjne zmiany w tkankach docelowych poprzez transfer energii elektromagnetycznej. Energia świetlna oddziałuje z medium docelowym (tkanki jamy ustnej) na jeden z czterech sposobów: transmisja, odbicie, rozproszenie, absorpcja. W przypadku transmisji promień laserowy wchodzi do ośrodka i wychodzi na drugim końcu, nie oddziałując z medium. Promień opuszcza tkankę albo niezmieniony, albo częściowo załamany....