Zastosowanie wielofalowego lasera diodowego do usunięcia włókniaka urazowego błony śluzowej podniebienia – opis przypadku

Bruksizm i wzmożone napięcie mięśniowe w wyniku zwiększonego stresu prowadzą do przygryzania błony śluzowej. Przyczyną powstawania włókniaków mogą być również niedopasowane uzupełnienia protetyczne, nieprawidłowe wypełnienia i ostre krawędzie zębów. Etiologia włókniaków jest wieloczynnikowa. W patogenezie fibroma należy wziąć pod uwagę: nieuzupełnione braki zębowe, ubytki próchnicowe, złogi kamienia nazębnego oraz nieprawidłową higienę jamy ustnej (3, 4). Zmiana o charakterze włókniaka umiejscowiona jest najczęściej na:

• błonie śluzowej policzka (31%);
• dziąsłach (24%);
• błonie śluzowej języka (15%);
• wargach (10%);
• błonie śluzowej podniebienia (8%).

W niewielkim odsetku lokalizacja włókniaka może dotyczyć innych regionów jamy ustnej (5, 6). Fibroma w niewielkim stopniu wykazuje tendencję do zezłośliwienia, jednak w przypadku przewlekłego drażnienia i powstania owrzodzeń (należą do chorób przednowotworowych według klasyfikacji Gwieździńskiego) może ulec metaplazji. Na ich podłożu statystycznie częściej dochodzi do rozwoju raka (7). Obraz kliniczny włókniaka błony śluzowej jamy ustnej jest charakterystyczny. Najczęściej jest to guzek o średnicy do 2 cm, bladoróżowy, gładki, okrągły, spoisty, dobrze odgraniczony, który może posiadać szypułę. Powierzchnia zmiany jest elastyczna, zbita, gładka, natomiast błona śluzowa ponad zmianą jest różowa, lśniąca i niezmieniona patologicznie. Typowy jest brak objawów podmiotowych. Zmiana jest niebolesna w trakcie badania palpacyjnego, na RTG nie dochodzi do resorpcji kostnej (8). Włókniaki błony śluzowej mają zróżnicowany obraz histopatologiczny. Najczęściej spotykany jest włókniak urazowy (traumatic fibroma), natomiast typowy włókniak prawdziwy (true fibroma) pojawia się na błonie śluzowej rzadko.